H ιστορία ακολουθεί τον αστροναύτη Ρόι ΜακΜπράιντ (Μπραντ Πιτ) καθώς ταξιδεύει στα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη. Το ταξίδι του θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θέση μας στο σύμπαν. (Πηγή: Village)
Το Ad Astra σε σκηνοθεσία και σενάριο του James Grey, είναι η πιο πρόσφατη ταινία επιστημονικής φαντασίας με ξεκάθαρες επιρροές από το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος , του Stanley Kubrick (σσ. «ξεκάθαρες» γιατί οι περισσότερες sci-fi ταινίες έχουν επηρεαστεί λίγο ή πολύ από το αριστούργημα του Kubrick). Μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον όπου η ανθρωπότητα ψάχνει μανιωδώς να βρει κάποια ένδειξη εξωγήινης ζωής στο σύμπαν. Εκεί, ο Roy McBride (Brad Pitt) αναλαμβάνει να βρει τον πατέρα του, το θρυλικό αστροναύτη H. Clifford McBride (Tommy Lee Jones) και την αποστολή του, η οποία πιθανώς να είναι υπεύθυνη για τα κύματα ενέργειας που πλήττουν και απειλούν τον πλανήτη.
Το σενάριο είναι απλό και κατανοητό, εύκολο να το παρακολουθήσεις και γίνεται άμεσα αντιληπτό πως η αποκάλυψη του μυστηρίου της ύπαρξης εξωγήινης ζωής δεν είναι ο απώτερος σκοπός της ταινίας. Σε πολλά σημεία το Ad Astra δε θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, παρά τα πανέμορφα εφέ και την εξαιρετική φωτογραφία που ντύνουν το έργο, που είναι χάρμα οφθαλμών και αποτελεί μία από τις κορυφαίες δουλειές στο είδος τα τελευταία χρόνια.
Η πλοκή είναι μακρόσυρτη, αργή, ενώ γενικότερα το φιλμ έχει έντονα στοιχεία ψυχολογικού δράματος. Η εσωτερική εξέλιξη του πρωταγωνιστή και η ανακάλυψη του πατέρα του, ενός κομματιού του που είχε χαθεί, αλλά τον στιγμάτιζε σε όλη του τη ζωή και η δική του πιθανή επιθυμία να αποκτήσει μια φυσιολογική ζωή, αφού επιστρέψει από τα πέρατα του σύμπαντος είναι τα πραγματικά νοήματα της ταινίας. Το φιλμ λοιπόν ναι μεν είναι sci-fi, αλλά απέχει πολύ από το sci-fi που έρχεται πρώτα στο μυαλό κάποιου.
Δεν θα μπορούσε κανείς να μη συγκρίνει το Ad Astra με το Interstellar του Nolan. Και οι δύο ταινίες έδωσαν ένα ψυχολογικό και οικογενειακό υπόβαθρο στο ταξίδι στο διάστημα, ωστόσο πιστεύω πως το Interstellar πέτυχε τον στόχο του σε μεγαλύτερο βαθμό γιατί ήταν ξεκάθαρο και ως προς το sci-fi κομμάτι του. Εν αντιθέσει στο Ad Astra έχουμε μεγαλύτερη έμφαση στην συναισθηματική και ψυχολογική εξέλιξη του πρωταγωνιστή, παρά στο ίδιο το ταξίδι, το οποίο ο Grey πήγε να το προσεγγίσει πολύ αληθοφανώς, αλλά δεν ξέρω αν του βγήκε στο τέλος (κάποια σημεία ήταν αρκετά έως εντελώς τραβηγμένα).
Φυσικά, όπως είναι εύκολα αντιληπτό πολύ σημαντικό κομμάτι της ταινίας αποτελεί ο Brad Pitt και η ερμηνεία του στο ρόλο του Roy McBride. Και πραγματικά, ο Pitt ήταν εξαιρετικός σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Καθώς το έργο αποτελεί κάτι σαν εσωτερικό μονόλογο του πρωταγωνιστή, ο Pitt ήταν αυτός που έδωσε ψυχή στο μαγευτικό τοπίο του διαστήματος και το έκανε εξαιρετικά. Υπήρχαν στιγμές που ο ήχος έμοιαζε να χανόταν και όλη η σκηνή βασιζόταν πάνω στην εκφραστικότητα και στις αντιδράσεις του Pitt, ο οποίος παίρνει άριστα 10 για την ερμηνεία του, η οποία είναι μία από τις κορυφαίες στην τεράστια καριέρα του.
Γενικά
Το Ad Astra δεν είναι άλλο ένα διαστημικό blockbuster ακόμα κι αν μοιάζει σαν τέτοιο. Παρά το γεγονός πως η κινητήρια δύναμη του έργου είναι η ανακάλυψη του διαστήματος, στη βάση του το Ad Astra είναι ένα ξεκάθαρο ψυχολογικό δράμα και ένας εσωτερικός μονόλογος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να βάλει σε σειρά τα κομμάτια της ζωής του. Και αυτό το πέτυχε εξαιρετικά ο Brad Pitt, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησει πλήρως όλους τους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας.
Γενική Βαθμολογία
7,8/10
