Η ταινία «Δουνκέρκη» ξεκινά, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες των Βρετανών και των Συμμάχων είναι περικυκλωμένοι από δυνάμεις του εχθρού. Παγιδευμένοι στην παραλία, με τις πλάτες τους στην θάλασσα έρχονται αντιμέτωποι με μια ανέφικτη κατάσταση, καθώς ο εχθρός πλησιάζει. Η ιστορία ξεδιπλώνεται στη στεριά, στη θάλασσα και στον αέρα. Αεροπλάνα spitfires της RAF (Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Μεγάλης Βρετανίας) έρχονται αντιμέτωπα με τον εχθρό πάνω από το Κανάλι προσπαθώντας να προστατεύσουν τους ανυπεράσπιστους άνδρες στην στεριά. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες μικρές βάρκες επανδρωμένες με απλούς πολίτες και στρατιώτες κάνουν μια απέλπιδα προσπάθεια, με κίνδυνο της ζωής τους, σε μια μάχη ενάντια στο χρόνο, προσπαθώντας να σώσουν έστω και ένα μέρος του στρατού τους. (πηγή: Village)
Η νέα ταινία του Chistopher Nolan μας αφηγείται την «επιχείρηση Δυναμό» του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, την προσπάθεια εκκένωσης της ακτής της Δουνκέρκης, στην οποία είχαν εγκλωβιστεί, περικυκλωμένοι από τις δυνάμεις του Άξονα, περισσότεροι από 400.000 Βρετανοί και Σύμμαχοι στρατιώτες. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να αφηγηθεί την εκκένωση της Δουνκέρκης μέσα από τρεις οπτικές γωνίες, μία από την στεριά, μία από τον αέρα και μία από τη θάλασσα. Μας παρουσιάζει λοιπόν την εμπειρία τριών διαφορετικών ομάδων (πιλότων, στρατιωτών και πολιτών) σε ένα περίπλοκο παζλ ιστοριών που φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους, μπλέκονται χρονικά, όμως στο τέλος ενώνονται και κορυφώνονται μαεστρικά.
Ο Nolan, που έχει παίξει και στο παρελθόν με την έννοια του χρόνου (βλ. Inception), αποφάσισε να μεταφέρει αυτό το παιχνίδι χώρου και χρόνου σε ένα πολεμικό έπος και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε για άλλη μία φορά! Εδώ, οι τρεις διαφορετικές ιστορίες χάνονται μέσα στα γεγονότα δύο ημερών, καταλήγοντας όμως στο ίδιο κρίσιμο σημείο της εκκένωσης της Δουνκέρκης. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι στην ταινία, όμως χάρις στην εξαιρετική φωτογραφία, τα ιλιγγιώδη πλάνα (ειδικά στις αερομαχίες) και την άψογη σκηνοθεσία, νιώθεις πως βρίσκεσαι εσύ πραγματικά μέσα στην ταινία και καταλαβαίνεις πως οι διάλογοι είναι περιττοί μπροστά στον αγώνα για επιβίωση.
Το Dunkirk καταφέρνει να σε βυθίσει πραγματικά στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σε αυτό φυσικά βοηθάει τα μέγιστα η εκπληκτική μουσική του Hans Zimmer. Δεν μπορώ να σκεφτώ κομμάτι του Hans Zimmer που το θεωρώ μέτριο και για άλλη μία φορά ο θρυλικός δημιουργός συνέθεσε ένα soundtrack αντάξιο του μεγαλείου της ταινίας. Αυτό που καθιστά εξαιρετικά σημαντικό τον ήχο στο Dunkirk είναι πως -ως κλασική ταινία του Nolan- δεν έχει σχεδόν καθόλου αιματοχυσία, πράγμα αρκετά περίεργο σε μία πολεμική ταινία. Όμως, οι συνεχείς κρότοι από τους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις, συνδυασμένοι αψεγάδιαστα με το soundtrack του Zimmer σου μεταφέρουν τον τρόμο του καταστροφικότερου πολέμου που έχει προκαλέσει ο άνθρωπος.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό της Δουνκέρκης είναι η απουσία πρωταγωνιστή. Σίγουρα οι τρεις ομάδες ανθρώπων αποτελούν τους κύριους άξονες ταινίες και οι χαρακτήρες αυτών των ομάδων μπορούν να θεωρηθούν και οι πρωταγωνιστές της, όμως σε όλη διάρκεια του φιλμ νιώθεις πως χρησιμοποιούνται περισσότερο σαν σύμβολα. Για τους περισσότερους μαθαίνουμε ελάχιστα για το παρελθόν τους (ακόμα και το πολύ κοντινό) και ο Nolan μοιάζει να τους χρησιμοποιεί συμβολικά, θέλοντας να παρουσιάσει έτσι τον αγώνα όλων αυτών που πάλεψαν για επιβίωση στη Δουνκέρκη. Ο σκηνοθέτης από την αρχή σου παρουσιάζει μια ταινία για γεγονότα και καταστάσεις και μένει πιστός σε αυτήν την ιδέα μέχρι την τελευταία σκηνή.
Γενικά
Η Δουνκέρκη είναι ένα πολεμικό δράμα, αρκετά διαφορετικό από τις ταινίες που έχουμε συνηθίσει στο είδος. Η μοναδική σύνδεση των τριών διαφορετικών ιστοριών που παρουσιάζονται, δίνεται έμμεσα και μέσω λεπτομερειών, καθιστώντας την Δουνκέρκη μία ταινία χωρίς συμβατική πλοκή, που όμως παραμένει ένα πραγματικό πολεμικό έπος. Μία από τις καλύτερες ταινίες του Christopher Nolan.
Γενική Βαθμολογία
9/10
