Δάσκαλε! Δάσκαλε!
Η φωνή του χάθηκε μέσα στο απέραντο σκοτάδι. Ήταν εκεί για πολλές ημέρες και οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Ένιωθε το κορμί του αδύναμο και το στομάχι του άδειο, αλλά αυτό που τον φόβιζε περισσότερο ήταν μέσα του.
Περνώντας κανείς πολλές στιγμές μοναξιάς, γνωρίζει καλύτερα τις πιο σκοτεινές πτυχές της ψυχής του. Όλο το διάστημα της δοκιμασίας έμαθε αποτρόπαια πράγματα για τον εαυτό του. Αντιλήφθηκε πως θα σκότωνε εύκολα τον οποιοδήποτε, αρκεί να έβγαινε από αυτό το μαύρο δωμάτιο και μάλιστα, δε φανταζόταν ποτέ να αποκτά τύψεις από αυτό. Επίσης, σκέφτηκε για πρώτη φορά στη ζωή του τη σχετικότητα του χρόνου. Δεν έχει καμιά σημασία το πέρασμά του αν δεν μπορείς να μοιραστείς τίποτα, να δεις τίποτα, να νιώσεις τίποτα.
Ωστόσο, το μόνο που τον ενδιέφερε τώρα ήταν να λύσει το γρίφο.
“Ο φόβος είναι ο θάνατος της επιλογής και η επιλογή του θανάτου”.
Μετά από πολλές στιγμές ακόμα, οι οποίες έμοιαζαν ακόμα περισσότερες στην σκοτοδίνη, άρχισε να ουρλιάζει.
ΔΑΣΚΑΛΕ! ΔΑΣΚΑΛΕ!
Η μικρή κρύπτη άνοιξε, αλλά ούτε τώρα μπήκε φως στο δωμάτιο, ούτε ανθρώπινη φωνή ακούστηκε.
«Νομίζω πως έχω την απάντηση» ψιθύρισε με τρεμάμενη φωνή και λιποθύμησε.
