Είναι λίγες οι σειρές ή οι ταινίες για τις οποίες ενθουσιάζομαι πολύ πριν την προβολή τους. Ίσως, γιατί στις μέρες έχουμε άπειρο υλικό στα είδη του fantasy και του sci-fi, σε βαθμό που σχεδόν κάθε μήνα υπάρχει και κάτι καινούριο να δεις από αγαπημένα franchises. Αυτό βέβαια δε συνέβη με το Obi-Wan Kenobi. Η σειρά για τις περιπέτειες ενός εκ των αγαπημένων χαρακτήρων του Star Wars (προσωπικά του αγαπημένου μου…εντάξει μαζί με την Ahsoka!) στο μεσοδιάστημα των δύο πρώτων τριλογιών, δεν μπορούσε να μη με hypάρει, όπως συνέβη και με τους περισσότερους λάτρεις του γαλαξία πολύ πολύ μακριά μας.
Ο Ewan McGregor ξαναγύρισε στο ρόλο, ενώ μαζί του επέστρεψε και ο Hayden Christensen, ο οποίος φόρεσε ξανά την σκοτεινή στολή του Darth Vader. Ένα κυνηγητό για τη σωτηρία της μικρής Leia έφερε τους δύο παλιούς φίλους και εχθρούς ξανά αντιμέτωπους, στην εποχή που τον γαλαξία μάστιζε ο τυρρανικός ζυγός της Αυτοκρατορίας και των κυνηγών των εναπομεινάντων Jedi, των Inquisitors.
Τελικά, άξιζε τις μεγάλες προσδοκίες η σειρά για τον θρυλικό Jedi Master;
Σε γενικές γραμμές, θα πω “ναι”, αλλά με μερικά απαραίτητους ενδοιασμούς. Όπως ξέρετε όσοι διαβάζετε αυτό το blog χρόνια, πάντα προτιμώ να εστιάζω λίγο περισσότερο στα θετικά σημεία σε κάθε τι που κάνω review. Και αυτό δε συμβαίνει για λόγους εκθειασμού σειρών ή καταστάσεων, αλλά γιατί προσωπικά προσπαθώ να επιμένω σε αυτά για τα οποία αξίζει να ασχοληθείς με το αγαπημένο σου είδος και αυτά που σε κάνουν να περνάς καλά με αυτό, καθώς στην τελική μιλάμε για τον τομέα της διασκέδασης. Ωστόσο, καθώς η σειρά είχε μερικές εμφανείς αδυναμίες πάμε να ξεμπερδέψουμε με αυτές.
Αρχικά, τεχνικά δεν έμεινα πλήρως ικανοποιημένος από το Obi-Wan Kenobi. Για τα δεδομένα του Star Wars, της Disney και των παραγωγών που έχουμε συνηθίσει από αυτήν, θεωρώ πως η σειρά έχανε σε μερικά σημεία. Σίγουρα, υπήρχαν σκηνές που ήταν πολύ καλογυρισμένες και πανέμορφες, αλλά δε θεωρώ πως αυτό ίσχυε για όλα τα επεισόδια. Επίσης, σεναριακά είχαμε αρκετές “ευκολίες”. Και καλά θα πείτε τώρα, “Star Wars είναι δεν το περιμένεις αυτό;”, και θα έχετε δίκιο, αλλά σε συγκεκριμένα επεισόδια ένιωσα πως η ιστορία κινούταν πολύ εύκολα προς μια κατεύθυνση, χωρίς να δοθεί η απαραίτητη προσοχή στο χτίσιμο της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν ο Obi-Wan εισβάλλει στο φρούριο των Inquisitors για να σώσει τη Leia και όλα εκτυλίσσονται τόσο προβλέψιμα και εύκολα τόσο για τους καλούς όσο και για τους κακούς, που το αποτέλεσμα έμοιαζε με ξαναζεσταμένο φαγητό. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την πρώτη μάχη Obi και Vader και τον τρόπο με τον οποίο ο Vader αποτυγχάνει να σκοτώσει τον παλιό του δάσκαλο, καθώς και για τα άπειρα κυνηγητά της μικρής Leia.
Ας περάσουμε τώρα σε δύο σημεία που αρχικά με προβλημάτισαν, αλλά στο τέλος η σειρά κατάφερε τόσο να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους όσο και να με κάνει να συμπαθήσω την προσθήκη τους. Ο χαρακτήρας της Reva είναι ένα από αυτά. Ήταν ένας αρκετά ενοχλητικός χαρακτήρας, που ήταν γραμμένος έτσι τόσο για τους συμμάχους της όσο για τους εχθρούς της, που ουσιαστικά πυροδότησε τα γεγονότα της ιστορίας. Νομίζω πως ήταν ξεκάθαρη η εξέλιξη της ιστορίας της, κάτι που μπορούσες εύκολα να μαντέψεις από το πρώτο επεισόδιο κιόλας, ωστόσο η εκτέλεση με ικανοποίησε. Η εξομολόγησή της στον Obi-Wan και η προσπάθεια της να εκδικηθεί τον Vader με κάθε τρόπο, δικαίωσαν το χτίσιμό της από την αρχή της σειράς, ενώ μας πρόσφεραν και μια φανταστική σκηνή επίδειξης δύναμης από τον σκοτεινό άρχοντα.
Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να σταθώ είναι οι μάχες μεταξύ Obi και Vader. Στο μυαλό μου οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ των δύο πριν το Επεισόδιο 4 δεν έστεκε, καθώς θα αντίκρουε τα λόγια του Vader στην πρώτη ταινίας της σειράς:
“When I left you, I was but the learner. Now I am the master.”
Για να είμαστε ειλικρινής, καθώς η σειρά κάλυπτε ένα ενδιάμεσο κενό είναι δύσκολο να πατήσει στα υπάρχοντα μονοπάτια και να δημιουργήσει ενδιαφέρον για τον θεατή. Τουλάχιστον εδώ, στην τελική τους μάχη κάπως η σύγκρουση δικαιολογήθηκε. Εκεί, είδαμε έναν Vader ακόμα ευάλωτο, αδύναμο απέναντι τόσο στον παλιό του δάσκαλο όσο και στον καινούριο του. Ο Vader του Kenobi είναι μεν πανίσχυρος, αλλά ψυχολογικά είναι ακόμα κατεστραμμένος. Υπό μία έννοια είναι ακόμα ένας “learner”, ο οποίος διακαώς προσπαθεί να διώξει τις μνήμες του Obi-Wan και να αγκαλιάσει το σκοτάδι του Sidius. Σε αυτόν τον Vader ίσως να είδαμε και τα τελευταία ψήγματα του Anakin, με τον οποίο ο Vader πάντα πάλευε μέσα του. Και μετά από τη δεύτερη ήττα του από τον Obi-Wan τον έπνιξε εντελώς, έγινε ο Vader ο Master of Evil και κανείς πέρα από τη θυσία του Luke δε θα ήταν ικανός να ξυπνήσει τον Anakin που παρέμενε καλά κρυμμένος μέσα του.
Και πάμε να κλείσουμε με τα σημεία που με τα highlights της σειράς. Ναι, πλέον σίγουρα και χωρίς καμία αμφιβολία είμαι fanboy της prequel trilogy. Η επανεμφάνιση του McGregor και του Christensen ήταν από τα πιο συγκινητικά σημεία της σειράς και οι δύο ηθοποιοί τίμησαν και με το παραπάνω τους ρόλους τους. Ο πρώτος δίνοντας μας ίσως την καλύτερη ερμηνεία του στο ρόλο και ο δεύτερος κερδίζοντας επιτέλους την αγάπη του κόσμου του Star Wars, έπειτα από τόσα χρόνια.
Επιπλέον, λάτρεψα και τη μικρή Leia. Η μικρή Vivien Lyra Blair ήταν εξαιρετική, είχε αυτό το εκνευριστικό πριγκηπικό attitude που περίμενα από μια δεκάχρονη Leia, ενώ οι σκηνές της με τον Obi-Wan όταν αυτός έφερνε στο μυαλό του την Padme, ήταν από τις ομορφότερες της σειράς. Τέλος, μου άρεσε πολύ το γενικό νόημα της σειράς. Πως ένας Jedi όσο καλά και να θέλει να κρυφτεί, η συμπόνοια του και η βοήθεια που αναπάντεχα θα προσφέρει, αφήνει αντίκτυπο. Αυτό το αντίκτυπο που άφησαν οι επιζώντες στον Obi-Wan και τον έκαναν να έρθει ξανά σε επαφή με τη Δύναμη. Το ίδιο αντίκτυπο που μετέφερε ο ίδιος στον Luke και οδήγησε στο τέλος στην καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Η τελευταία σκηνή, με την εμφάνιση του Qui-Gon σηματοδοτεί καλύτερα από καμία άλλη αυτή την αλληλουχία δράσεων που θα οδηγήσει τους χαρακτήρες μέχρι τη γιορτή στον Endor πολλά χρόνια μετά.
Υ.Γ. Όπως ανέφερα και παραπάνω ο Hayden Christensen βρήκε επιτέλους την αγάπη που τόσο επιζητούσε από το Star Wars Fandom. Πλέον τα παιδιά (σαν και εμένα που γράφω αυτές τις λέξεις) που είδαν τις αρχές του 2000 την prequel τριλογία μεγάλωσαν και γι’ αυτούς ο Hayden είναι ο Anakin τους, παρά το κράξιμο που έφαγε τότε. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να σταματήσουμε αυτή την κακή συνήθεια του SW Fandom να κράζει ΄τόσο ξεδιάντροπα ΄ό,τι δεν του αρέσει και να αποδεχτούμε επιτέλους πως τα Star Wars, όπως είπε και ο ίδιος ο Lucas, έχουν σχεδιαστεί πρώτα απ’ όλα για τα παιδιά;
