Τα Χρονικά του Βάρδου

Ο Θον ήταν νεκρός. Ο στρατός της Νενάτ αποδεκατισμένος και η Αυτοκρατορία ήταν πλέον ακέφαλη. Η πιο καταστροφική μάχη που είδε ο κόσμος εδώ και αιώνες πλησίαζε στο τέλος της. Η Λίλιθ δεν υπήρχε πια και μαζί της το σκοτάδι αφέθηκε ελεύθερο, αλλά αδύναμο, ενώ τα πνεύματα των ξωτικών εξαφανίστηκαν στο μισοκαμμένο δάσος.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Ο Θον ξεπρόβαλε από την τρεμάμενη από το σεισμό λίμνη. Πίσω του η μισογκρεμισμένη γέφυρα των ξωτικών είχε πλέον βουλιάξει εντελώς, ενώ το νερό της Τινέθιελ συνέχιζε τον αλόγιστο παφλασμό του.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να κινηθεί. Δεν υπήρχαν λέξεις για να περιγράψουν τον πόνο και την απελπισία που ένιωθε. Το χέρι του, αυτό που ήταν προορισμένο να σώσει τον κόσμο, έκοψε την καρδιά του φίλου του στα δύο.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Ο Ρεμύ στεκόταν αντιμέτωπός τους. Ο φίλος τους, ο άνθρωπος που έσωσαν, δέχτηκαν στη συντροφιά τους και κυρίως, ταξίδεψαν μέχρι εκεί που δεν είχε πάει κανείς άνθρωπος ποτέ. Όμως, δεν ήταν ο εαυτός του.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Η μεγαλύτερη πολεμική σύγκρουση όλων των εποχών συνεχιζόταν ακατάπαυστα, με καμία παράταξη να μην έχει το πάνω χέρι. Μέσα στο χαλασμό της μάχης, ανάμεσα στους νεκρούς, τους τραυματίες και τους μελλοθάνατους, ο Νέντος είχε εντοπίσει το στόχο του.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Οι δύο στρατοί είχαν μαζευτεί από πολύ νωρίς το πρωί στην πεδιάδα γύρω από τη λίμνη Τινέθιελ. Ο στρατός της Αυτοκρατορίας ήταν οργανωμένος σε δέκα διαφορετικές ταξιαρχίες, αποτελούμενες από τουλάχιστον χίλια άτομα η καθεμία.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Ένα χρόνο αργότερα

Η Ιλούμιναρ είχε γίνει πλέον το νέο μας σπίτι. Ξεκινήσαμε τις ζωές μας εδώ από την αρχή και, παρόλο που ήταν περίοδος πολέμου, ο χρόνος κυλούσε ήρεμα κα γαλήνια πίσω από τα γιγάντια τείχη της περήφανης πόλης.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Συνάντησα το γιο μου έξω από τη μεγάλη πύλη της Ιλούμιναρ. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και αυτόν και τους συντρόφους του, τους οποίους θεωρούσα και δικά μου παιδιά. Γνώρισα και το Ρεμύ, αυτόν τον συμπαθέστατο και πανέξυπνο νεαρό που, αν και η χώρα του μας πλήγωσε πολύ, λίγα λεπτά μαζί του με έκαναν να σκεφτώ πως όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο είμαστε ίδιοι.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Ξύπνησε απότομα με τα νερά της λίμνης να του χαϊδεύουν τα πόδια. Το αεράκι ήταν δροσερό και ο ήλιος μόλις που περνούσε το πυκνό φύλλωμα των δέντρων του Μπίβερεν. Σηκώθηκε και βούτηξε στη λίμνη.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~

Το κρύο οργίαζε δίπλα στο Θον, καθώς ο πονοκέφαλος του έσκιζε το μυαλό. Ξύπνησαν στο ίδιο σημείο που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους, απέναντι από τη ζωγραφιά με το δέντρο. Σηκώθηκαν και έφυγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, καθώς η παγωνιά δυσκόλευε την προσπάθεια τους.… ~ Συνεχίστε την ανάγνωση ~