H νέα ταινία των Marvel Studios «Thor: Love and Thunder» βρίσκει τον Θεό του Κεραυνού (Chris Hemsworth) σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι αναζήτησης της εσωτερικής του γαλήνης. Η απόσυρση του Θορ, όμως, διακόπτεται από έναν γαλαξιακό δολοφόνο γνωστό ως Γκορ, ο Θεός Σφαγέας (Christian Bale), που θέλει να αφανίσει τους θεούς. Για να αντιμετωπίσει την απειλή, ο Θορ ζητά τη βοήθεια της Valkyrie (Tessa Thompson), του Korg (Taika Waititi) και της πρώην του, Τζέιν Φόστερ (Natalie Portman), η οποία, προς έκπληξη του Θορ, χειρίζεται ανεξήγητα εξίσου καλά με το Θορ το μαγικό του σφυρί, το Mjolnir. Μαζί ξεκινάνε για μια κοσμική περιπέτεια για να ανακαλύψουν την πηγή της εκδικητικής μανίας του Θεού Σφαγέα και να τον σταματήσουν προτού είναι αργά.
Πριν πάω να δω το νέο Thor είχα διαβάσει αρκετά αρνητικά σχόλια. Έκανα ένα post στο facebook λοιπόν, δηλώνοντας hypαρισμένος παρά το γενικότερο meh κλίμα που συνόδευε την ταινία. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να πιστεύω πως θα περάσω φανταστικά στην προβολή, αλλά το προαίσθημα ήταν έντονο. Όδευα προς μια απολαυστική Μαρβελική βραδιά, σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, με γέλιο, ωραίες σκηνές δράσεις και ατμόσφαιρα. Δεν άργησα να καταλάβω, λίγα λεπτά αφότου ξεκίνησε η ταινία, πως όλα αυτά υπήρχαν, με ένα όμως μεγάλο ερωτηματικό σε όλη τη διάρκειά της.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά του Love and Thunder. Μετά το Ragnarok ο Waititi πήρε πάνω του το Thor franchise. Άλλαξε την προσέγγιση στο χαρακτήρα ριζικά, έχτισε έναν πιο κωμικό Thor, άψογα ταιριαστό στον Hemsworth και για μένα το Ragnarok είναι η καλύτερη παρουσίαση του ήρωα στον κινηματογράφο, εκτός Avengers. Ήρθε λοιπόν στο Ragnarok παίρνοντας όλο το project πάνω του, δημιουργώντας μια φρενήρη περιπέτεια με άπειρο γέλιο (περισσότερα για αυτό σε λίγο), έντονα χρώματα, ροκ μουσική και ένα love story που περιμέναμε να δούμε τη συνέχεια – ολοκλήρωσή του.
Και στη βάση της αυτό είναι το Love and Thunder. Μια κωμική περιπέτεια με μοναδικό σκοπό να σε κάνει να γελάσεις, να περάσεις καλά, να ακούς κάτι κατσίκες ακόμα και στον ύπνο σου (όσοι/ες το είδατε ξέρετε) και να θαυμάσεις το μεγαλείο του Christian Bale. Ναι, ο πρώην Batman, έρχεται στο νέο Thor και κλέβει την παράσταση, με τη σκοτεινή αύρα, την ενδιαφέρουσα ιστορία και την απόκοσμη αγριότητα του Gorr του, να αποτελούν τα highlights της ταινίας. Είναι τρομερό πως όλη η ατμόσφαιρα αλλάζει όταν εμφανίζεται ο Gorr. Ο Bale μας έδωσε έναν εξαιρετικό villain σε μια ταινία που δεν επένδυσε όμως πολύ πάνω του, έχοντας άλλους κύριους άξονες.
Ένας από αυτούς ήταν η επιστροφή της Jane Foster. Σε μια παραλλαγή της ιστορίας της Mighty Thor των κόμικς, η Jane επιστρέφει στο franchise, σηκώνει το Mjolnir και φέρνει τον Thor αντιμέτωπο τόσο απέναντι στην πρώην του όσο και στο πρώην όπλο του. Πολύ ενδιαφέρον concept με αρκετά καλό αν και προβλέψιμο φινάλε σε όσους ξέρουν την ιστορία των κόμικς, θεωρώ πως αποτελούσε και τον μοναδικό τρόπο επιστροφής της αγαπημένης Natalie Portman στο MCU. Ο Thor του Hemsworth έμοιαζε να κινείται δίπλα της σε όλη την ταινία, θυμίζοντας πολλές φορές κομπάρσο στη δική του ταινία, αλλά αυτό δεν με πείραξε καθόλου προσωπικά. Οι σκηνές που ήταν όλες δικές του ήταν διασκεδαστικές ντυμένες με ροκ μουσικές και ένα έντονο στυλ που έχει δέσει πλήρως με το χαρακτήρα.
Και πάμε τώρα στις ενστάσεις για την ταινία. Βασικά στη μία και μοναδική, η οποία όμως ήταν τόσο έντονη που επηρέασε όλη την προβολή. Είπαμε πως ο σκηνοθέτης είχε σκοπό να μας δώσει μια έντονη κωμωδία, όμως ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΕ. Ναι, χρήση κεφαλαίων σε review ταινίας, αλλά αμάν ρε Waititi! Είπαμε, το χιούμορ ταιριάζει πολύ στον Hemsworth και στον Thor του, όμως εδώ έγινε υπερβολική χρήση – στα όρια της κατάχρησης – σε βασικά αστειάκια, μεμονωμένες ατάκες και γελοιότητες. Πολλά από αυτά τα αστεία ήταν άκρως πετυχημένα, αλλά η συνεχόμενη επανάληψη του ίδιου μοτίβου χιούμορ ακόμα και σε στιγμές που δεν ταίριαζε, με έβγαζε συνεχώς από την ομαλή ροή της ιστορίας. Ειδικότερα την πρώτη ώρα της ταινίας, σε μερικά σημεία αναρωτιόσουν αν βλέπεις, superhero ταινία, κωμωδία ή παρωδία, σε βαθμό που κατάφερνε να σε εκπλήξει σε κάθε επόμενη σκηνή. Προς το τέλος αυτό περιορίστηκε κάπως, όμως το γενικότερο κλίμα παρέμενε ασόβαρο.
Σε γενικές γραμμές, το Thor δεν είναι μια κακή ταινία MCU ταινία. Όμως, η υπερβολική εστίαση στο κωμικό στοιχείο, απέσπασε την προσοχή από τον πυρήνα της ιστορίας, τον φανταστικό εχθρό της και την τρομερή ατμόσφαιρά της. Αν τα αστεία είχαν μοιραστεί καλύτερα και δεν είχε γίνει τόση έντονη κατάχρησή τους, ειδικά στο πρώτο μισό της ταινίας, το Love and Thunder θα πλησίαζε περισσότερο το εκπληκτικό Ragnarok.
Βαθμολογία: 
