Dune (2021): Ένα ταξίδι με έναν μυθικό και συναισθηματικά φορτισμένο ήρωα, το Dune αφηγείται την ιστορία του Πολ Ατρείδης, ενός λαμπρού και ταλαντούχου νεαρού που γεννήθηκε σε ένα μεγάλο πεπρωμένο πέρα από την αντίληψή του και τον οδηγεί να ταξιδέψει στον πιο επικίνδυνο πλανήτη του σύμπαντος για να εξασφαλίσει το μέλλον του, την οικογένεια και τους ανθρώπους του. Καθώς οι κακόβουλες δυνάμεις συγκρούονται για την αποκλειστική προσφορά του πλανήτη, του πιο πολύτιμου πόρου που υπάρχει – ένα μόνο εμπόρευμα είναι ικανό να ξεκλειδώσει τις μεγαλύτερες δυνατότητες της ανθρωπότητας. Αυτοί που θα τα καταφέρουν να επιβληθούν στο φόβο τους, θα επιβιώσουν (από τη σύνοψη της ταινίας)
Λίγες ταινίες τα τελευταία χρόνια με έκαναν να περιμένω πως και πως την κινηματογραφική πρεμιέρα τους, όσο το Dune. Θες η μυθική υπόσταση των βιβλίων του Frank Herbert, τα οποία από πολλούς θεωρούνται ως ο “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του sci-fi”, θες ο αμέριστος σεβασμός και εμπιστοσύνη που τρέφω στο πρόσωπο του σκηνοθέτη Dennis Villneuve, θες το υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό καστ, όλα αυτά με έκαναν να ανεβάσω τις προσδοκίες μου στο ανώτερο επίπεδο πριν δω την ταινία. Και ειλικρινά, δεν απογοητευτηκα στιγμή.
Το Dune είναι ταινία που μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ως οπτικοακουστικό αριστούργημα. Παρά την υποβαθμισμένη σημασία που έχει καταλήξει να έχει η παραπάνω έκφραση στις μέρες μας, καθώς χρησιμοποιείται για να περιγράψει όλο και περισσότερες blockbuster ταινίες μεγάλου budget, εδώ νομίζω ο πομπώδης τίτλος ταιριάζει άψογα στο κινηματογραφικό αποτέλεσμα που μας απέδωσε ο Villeneuve. Όποια σκηνή κι αν κόψεις μεμονωμένα είναι λες και βλέπεις ένα υπέρλαμπρο έργο τέχνης. Ο Arrakis του Villeneuve είναι ένας πλανήτης άγριος, ανεξερεύνητος και μυστηριώδης. Η άμμος (που σε εκνευρίζει εσένα Anakin Skywalker αλλά στο Dune τη χρωστάς εν μέρει!), δένει σαν υφαντό τον κόσμο, τις φυλές και τα πλάσματα που κατοικούν εκεί, δίνοντας μας εικόνες απίστευτου κάλλους. Τα cgi συμπληρώνουν αψεγάδιαστα την εικόνα προσφέροντας μας ένα από τα ομορφότερα και πιο καθηλωτικά παραδείγματα ορθής χρήσης τους στον κινηματογράφο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απίστευτη σκηνοθεσία του Villeneuve και τη μουσική του Hans Zimmer που αποτελεί εγγύηση σε όποια ταινία κι αν τη συναντήσεις, καθιστούν το Dune ως μία από τις αρτιότερες οπτικοακουστικά ταινίες όλων των εποχών.
Και ένα έξτρα σχόλιο για τη μουσική: Παρόλο που Zimmer μας έχει συνηθίσει σε epic μουσικές στις περισσότερες ταινίες του, εδώ ακολουθεί μια πολύ πιο ambient κατεύθυνση, η οποία όμως ταιριάζει άψογα με τον Arrakis και προσωπικά τη λάτρεψα.
Όταν είχε ανακοινωθεί το καστ, είχα μείνει πραγματικά έκπληκτος. Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Josh Brolin, Stellan Skarsgård, Dave Bautista, Stephen McKinley Henderson, Zendaya, David Dastmalchian, Chang Chen, Sharon Duncan-Brewster, Charlotte Rampling, Jason Momoa, Javier Bardem. Το πώς θα χωρούσαν όλοι αυτοί σε μια ταινία μου φάνηκε πολύ δύσκολο, όμως εδώ λειτούργησε άψογα. Θέλω να ξεχωρίσω τις ερμηνείες των Oscar Isaac, Stellan Skarsgard, Jason Momoa και Javier Bardem για διαφορετικούς όμως λόγους. Ο πρώτος υποδύθηκε τον αγαπημένου μου ίσως χαρακτήρα στο πρώτο μέρος. Υποδυόμενος τον πατέρα του πρωταγωνιστή Paul Atreidis, Leto, με την επιβλητική του παρουσία και την άψογη υποκριτική κέρδιζε κάθε σκηνή στην οποία συμμετείχε. Ο Skarsgard ήταν ίσως η πιο τρομακτική φιγούρα της ταινίας και άλλο ένα παράδειγμα πως τα παραδοσιακά στοιχεία του κινηματογράφου, μπορούν να συγκεραστούν όμορφα με cgi και νέες τεχνολογίες δίνοντας ένα πραγματικά μοναδικό αποτέλεσμα. Τέλος ο Momoa ήταν ο κλασικός Momoa, ο οποίος για άλλη μια φορά αποδεικνύει πως έχει βρει την ταυτότητα του στο Hollywood, ενώ ο Bardem είναι αυτή η εγγύηση που περιμένεις σε κάθε ταινία που συμμετέχει.
Άφησα για το τέλος την πλοκή, καθώς είναι το στοιχείο της ταινίας για το οποίο δεν έχω να πω πολλά και ίσως αποτελεί και το μοναδικό ίσως μικρό αρνητικό που βρήκα σε αυτή. Όμως, αυτό ήταν το αρχικό πλάνο. Το Dune δεν είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία. Παρουσιάζει τους βασικούς ήρωες και τα γεγονότα που πυροδότησαν τη φυγή του Paul Atreidis, όμως λόγω της επιλογής του σκηνοθέτη να σπάσει την ταινία σε δύο μέρη, τα σημαντικότερα ίσως στοιχεία της ιστορίας μένουν ανεξερεύνητα, περιμένοντας το sequel το 2023. Στην τελική δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτή την κατεύθυνση, γιατί έτσι πιστεύω πως το δεύτερο μέρος θα έχει πολύ περισσότερο χρόνο να σκιαγραφήσει τις έννοιες της θρησκευτικής ηγεσίας, των προφητειών και της τάσης των ανθρώπων να βρίσκουν παρηγοριά και ελπίδα σε μια μεσσιανική φιγούρα.
Γενική Βαθμολογία
5/5
Υ.Γ. Όσο περνάνε οι μέρες στον ελάχιστο χρόνο που έχω αυτόν τον καιρό εν μέσω δουλειάς και ολοκλήρωσης του πρώτου μέρους της τριλογίας φαντασίας μου (περισσότερα γι’ αυτό τους επόμενους μήνες), ψάχνω όλο και περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο που έπλασε ο Frank Herbert. Το Dune δεν είναι απλά ένα ακόμα sci-fi. Είναι η αρχή πολλών ιδεών που σήμερα θεωρούνται δομικά στοιχεία του είδους, αλλά και πιθανώς μια από τις καλύτερες ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ. Χαίρομαι που η ταινία με έκανε να ασχοληθώ περισσότερο με το Dune, μια σειρά βιβλίων που φυσικά και γνώριζα μα ποτέ δεν έπαιρνα την απόφαση να ξεκινήσω να διαβάζω.
Περισσότερες κριτικές ταινιών.
