“Στους ανθρώπους που ο μόχθος τους ξεπερνά τον κόσμο των ιδεών και βρίσκει εφαρμογή στο βασίλειο της πραγματικότητας – στους οικολόγους της στέρφας γης, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται, σε όποια χρονική στιγμή κι αν μοχθούν, αφιερώνεται αυτή η ματιά στο μέλλον με ταπεινοφροσύνη και σεβασμό”
Dune (1965)- Frank Herbert
Σε έναν κινηματογράφο που μαστίζεται από πολλά και ακριβά project και μια κουλτούρα που συνεχώς μας απομακρύνει από την αίθουσα λόγω της ευκολίας των streaming πλατφορμών, είναι λίγες οι ταινίες που λες ότι μπορούν να κάνουν την αλλαγή. Είναι δύσκολο στις μέρες μας μια ταινία να αποτελέσει τομή στο είδος της -πόσο μάλλον να το υπερβεί- και να έχει τη δυναμική να αφήσει ένα διαχρονικό αντίκτυπο στον κινηματογράφο. Σκεπτόμενος το έπος του Dennis Villeneuve για αρκετές μέρες μετά την προβολή, προσπαθώντας να αποκοπώ όσο γίνεται από τον δεδομένο ενθουσιασμό που προκαλεί μία τέτοια εμπειρία, πλέον πιστεύω ότι το Dune: Part 2 μπορεί να γίνει “αυτή” η ταινία για την επιστημονική φαντασία. Αυτή που θα δείξει τον δρόμο στο Hollywood.
Το δεύτερο μέρος του Dune συνεχίζει ακριβώς εκεί που μας άφησε το πρώτο μεταφέροντας το υπόλοιπο μισό του ομώνυμου βιβλίου του Frank Herbert, που αποτελεί βιβλίο σταθμό για την ιστορία της επιστημονικής φαντασίας. Το Part 2 είναι όλα αυτά που δεν ήταν το Part 1. Ενώ στο φιλμ του 2021 είχαμε το χτίσιμο της ιστορίας, εδώ έχουμε την πραγμάτωση της πολυσχιδούς πλοκής της. Η δύναμη του θρησκευτικού φανατισμού, της προπαγάνδας και του πάθους για επανάσταση, παρουσιάζονται με την επική κινηματογραφική ματιά του Villeneuve, δίνοντας μας μια πραγματικά χαοτική μάχη για τον πλανήτη Arrakis.
Οι θεματικές του βιβλίου ξεδιπλώνονται κατά τη διάρκεια της ταινίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εμένα. Σίγουρα τα δύο μέσα είναι διαφορετικά και μία 100% ακριβής μεταφορά του βιβλίου είναι αδύνατη. Κάτι τέτοιο όμως δεν χρειαζόταν κιόλας. Το Dune: Part 2 είχε όλα τα απαραίτητα συστατικά επιτυχίας. Έναν σκηνοθέτη καλλιτέχνη, ένα εκπληκτικό καστ ηθοποιών και μια ομάδα που είναι εμφανές πως προσπάθησε περισσότερο απ΄ ότι συνηθίζεται στο Hollywood στις μέρες μας.
Η ταινία είναι ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Είναι “μεγαλύτερη” σε κάθε πιθανή λεπτομέρεια από τον πρόλογό της, η μουσική του Hans Zimmer καθηλώνει τον θεατή σε κάθε σκηνή, ενώ η φωτογραφία της είναι αριστουργηματική το λιγότερο. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το λογοτεχνικό Dune, ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό που έκανε ο Villeneuve. Ένας τόσο ιδιαίτερος κόσμος όπως αυτός του Arrakis μεταφέρθηκε αριστοτεχνικά σε κινηματογραφική μορφή, δημιουργώντας μία από τις πιο φαντασμαγορικές ταινίες για να δει κανείς στο σινεμά. Όσοι έχετε τη δυνατότητα, πηγαίνετε στη μεγαλύτερη δυνατή οθόνη για να δείτε αυτή την ταινία. Φτιάχτηκε γι΄αυτό.
Τώρα για το καστ τι να γράψεις κανείς; Από τη Zendaya που μας έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της, μέχρι τους πάντα εξαιρετικούς Josh Brolin και Javier Bardem, η ταινία ξεχειλίζει ταλέντο και ποιότητα. Προσωπικά, όμως, ξεχώρισα τρεις ερμηνείες. Η Rebecca Ferguson είναι καλύτερη και από το πρώτο μέρος. Ο ρόλος της Jessica της ταίριαξε γάντι και ο τρόπος με τον οποίο παρουσίασε την θρησκευτική προπαγάνδα ήταν τόσο σκοτεινός και μυστηριώδης όσο οι τακτικές των Bene Gesserit που γνωρίζουμε από τα βιβλία. Ένα ακόμη standout της ταινίας ήταν ο Feyd Rautha του Austin Bulter. Μετά τον Elvis, ο Bulter μας δίνει έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, με την ψυχωτική του ερμηνεία να καθιστά τον Feyd έναν από τους πιο εμβληματικούς villains των τελευταίων χρόνων. Και τέλος δεν μπορούσα παρά να αφήσω τον Chalamet. Όπως και ο Paul Atreidis, ο Timothee Chalamet ωρίμασε και μας έδωσε την ερμηνεία που πάντα πίστευα πως μπορούσαμε να δούμε από αυτόν. Το next big thing του κινηματογράφου είναι εδώ και ο Chalamet το επιβεβαίωσε εκκωφαντικά στο δεύτερο μέρος του Dune.
Μπορώ να γράφω ώρες για αυτή την ταινία, αλλά θα αφήσω εδώ αυτό το spoiler free review. Το Dune: Part 2 πιστεύω πως θα συζητιέται για πολύ καιρό ακόμα και θεωρώ πως μπορεί να έχει ένα τεράστιο αντίκτυπο στην επιστημονική φαντασία και στον κινηματογράφο γενικότερα. Είναι μια εκπληκτική κινηματογραφική εμπειρία που δύσκολα θα ξαναδούμε. Για μένα, όμως, ακόμα και μέρες μετά την προβολή, συνεχίζει να μου φέρνει στο μυαλό μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση του βιβλίου στο οποίο βασίζεται. Την ουσία της ιστορίας, την οποία η διλογία του Villeneuve μας μετέφερε με έναν τρόπο που ίσως δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
“Όταν η θρησκεία και η πολιτική ταξιδεύουν στην ίδια άμαξα, κι όταν αυτή η άμαξα οδηγείται από έναν ζωντανό άγιο, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο της”.
Γενική Βαθμολογία
5/5
