Το 1984, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Νταιάνα Πρινς έρχεται σε σύγκρουση με δύο τρομερούς εχθρούς – τον επιχειρηματία των media Max Lord και τη Cheetah, μια φίλη που έγινε εχθρός, ενώ ξαναβρίσκει το ερωτικό της ενδιαφέρον στον Στίβ Τρέβορ….
Το Wonder Woman 1984 επιτέλους κυκλοφόρησε! Ανήμερα των Χριστουγέννων αυτής της ταραχώδους χρονιάς για όλο τον πλανήτη, αλλά και για την κινηματογραφική βιομηχανία, η υπερηρωική ταινία με τις περισσότερες αναβολές τα τελευταία χρόνια, ήρθε επιτέλους για να ικανοποιήσει (;) τους θαυμαστές της DC και της Wonder Woman, έστω και με μη συμβατικό τρόπο. Κυκλοφορώντας σε λιγότερους κινηματογράφους από οποιαδήποτε άλλη ταινία του είδους της στη χρυσή εποχή των υπερηρώων που ζούμε στη μεγάλη οθόνη, όντας παράλληλα η πρώτη τέτοια ταινία που κάνει πρεμιέρα και στο HBO Max, η όλη κατάσταση με τη νέα Wonder Woman ήταν και παραμένει μπερδεμένη. Τελικά, όμως, άξιζε όλος αυτός ο κόπος και η πολύμηνη αναμονή;
Δυστυχώς, η απάντηση μου γέρνει περισσότερο προς το όχι. Το Wonder Woman 1984 δεν είναι ο ορισμός μιας κακής ταινίας, ωστόσο στη μεγαλύτερη διάρκεια της ήταν άνευρη, χωρίς ρυθμό και σεναριακά κενά που δεν καλύφθηκαν από τις καλές ερμηνείες που συναντήσαμε στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το ταξίδι στα πολύχρωμα 80s’ δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο το περίμενα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν αξίζει η προβολή της ταινίας, γιατί σίγουρα έχει και αρκετά καλά στοιχεία.
Θεωρώ πως το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας είναι η ανικανότητά της να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή στο σύνολο των 2,30 περίπου ωρών της περιπέτειας της Diana. Το Wonder Woman 1984 ήταν ένα αρκετά μεγάλο φιλμ χωρίς όμως να έχει πολλά να πει για να δικαιολογήσει τη διάρκειά του, ενώ πάσχει από αρκετές σεναριακές και σκηνοθετικές αστοχίες. Βέβαια, ο κύριος θεματικός άξονας έχει ενδιαφέρον. Ποιος δεν αγαπάει μια καλή περιπέτεια φαντασίας, με μαγικά αντικείμενα, την ισορροπία του κόσμου να κρέμεται στις αποφάσεις ενός και μόνο ανθρώπου και μια Αμαζόνα να προσπαθεί να συμμαζέψει την κατάσταση; Όλα αυτά μου άρεσαν σαν κεντρική ιδέα μιας πιο “παραμυθένιας” ιστορίας, δυστυχώς όμως, δε λειτούργησαν με τον καλύτερο τρόπο. Οι σκηνές δράσεις ήταν ελάχιστες, ενώ η πλοκή έκανε ξεκάθαρη κοιλιά στο μέσο της ταινίας, ακολουθώντας μια γραμμική αλληλουχία δράσεων που περισσότερο κούραζε παρά βελτίωνε την εμπειρία. Τα ειδικά εφέ δεν ήταν τέλεια – πράγμα αρκετά περίεργο για μια υπερηρωική ταινία στις μέρες μας – αλλά το soundtrack του πάντα εξαιρετικού Hans Zimmer μπορούσε να ανταμείψει και τον πιο απαιτητικό θεατή (ή ακροατή – όπως θέλεις παρ’ το).
Στον αντίποδα, απόλαυσα αρκετά τις κεντρικές ερμηνείες. Η Gal Gadot είναι για μια ακόμη φορά “αυτό που πρέπει” στο ρόλο. Δεν εντυπωσιάζει, αλλά έχει κάνει τη Wonder Woman “δική της”, σε σημείο που μου είναι αρκετά δύσκολο να σκεφτώ οποιαδήποτε άλλη ηθοποιό να υποδύεται την Diana, αν και θα ήθελα μερικές στιγμές που να ξεχωρίσει περισσότερο στη δική της ταινίας. Ο αγαπημένος, Mando ή αλλιώς Oberyn Martell ή κατά κόσμον Pedro Pascal, σώζει πολλά ατοπήματα του φιλμ με την εκκεντρική και γεμάτη παρουσία του ως Maxwell Lord, ενώ η Kristen Wiig ήταν εξαιρετική ως Barbara Minerva. Θα ήθελα βέβαια να έβλεπα λίγες παραπάνω ουσιαστικές σκηνές της μεταστροφής της, αλλά είχαμε μια πολύ δυνατή Cheetah στην ταινία (χρησιμοποιήστε την ξανά!). Τέλος, έχουμε τον Chris Pine, ο οποίος και αυτός πατάει στα καλά στοιχεία του ρόλου από το πρώτο Wonder Woman, χωρίς όμως να ξεχωρίσει και χωρίς βέβαια να χρειαζόταν να ξεχωρίσει.
Γενικά
Το Wonder Woman 1984 είναι δυστυχώς στους περισσότερους τομείς υποδεέστερο από το πρώτο φιλμ της σειράς. Παρά τις καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, η ταινία δε γλιτώνει από τη μετριότητα τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, ακόμα κι αν πατάει σε ένα γενικότερα ενδιαφέρον θεματικό πλαίσιο. Ωστόσο, προτείνεται για μια χαλαρή βραδινή προβολή, χωρίς όμως πολλές προσδοκίες.
Βαθμολογία
6/10
