Η αλήθεια είναι πως το internet πλημμύρισε εχθές από την είδηση για το χαμό του Chester Bennington, του frontman των Linkin Park. Ο ταλαντούχος τραγουδιστής αυτοκτόνησε, καθώς βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του ανήμερα των γενεθλίων του κουμπάρου του και πολύ καλού του φίλου, Chris Cornell των Audioslave, ο οποίος έδωσε και αυτός τέλος στη ζωή του πριν από δύο μήνες. Πως τα φέρνει έτσι η ζωή.
Ο Chester Bennington γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1976 στο Pheonix της Arizona. Η παιδική του ηλικία ήταν ταραχώδης. Στα 7 του χρόνια έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από ένα από ένα μεγαλύτερο φίλο, μία κατάσταση που συνεχίστηκε για 6 χρόνια. Όταν ήταν 11 χρονών οι γονείς του χώρισαν και τότε άρχισε η επαφή του με τα ναρκωτικά. Αργότερα στη ζωή του δήλωσε πως ξεπέρασε τον εθισμό του, αλλά όπως φαίνεται η κατάθλιψη, αυτή η ψυχική αρρώστια που εύκολα προσπερνούμε παρά τη βαρύτητά της, συνεχίστηκε και τελικά τον νίκησε. Όμως, αυτά τα έχετε διαβάσει σε πολλά άρθρα από εχθές το βράδυ. Εδώ θέλω να αναφερθώ στον Chester και τους Linkin Park που γνώρισε ο έφηβος εαυτός μου, αυτός που είχε ανάγκη τη μουσική τους όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
Οι Linkin Park αποτελούν ίσως το πιο δημοφιλές συγκρότημα της γενιάς τους. Και για μένα, όπως και για εκατομμύρια ακόμα συνομηλίκους μου (τα παιδιά που γεννήθηκαν τα πρώτα χρόνια των 90s) οι δύο πρώτοι δίσκοι του συγκροτήματος ήταν κάτι σαν αποκάλυψη. Το Hybrid Theory και το Meteora άλλαξαν τη μουσική σκηνή της δεκαετίας του 2000, όμως η επιρροή τους στους ακροατές τους ήταν ασύγκριτη. Θυμάμαι τον έφηβο εαυτό μου, κάτι κρύα και μοναχικά βράδια να βάζει τα ακουστικά και να χάνεται στη μουσική τους, να ταξιδεύει, να θυμώνει και να ξεχνιέται. Με κάποιο μαγικό τρόπο τα προβλήματα (τα μικρά και τα μεγάλα) της εφηβείας έμοιαζαν κάπως πιο εύκολα και εκείνα τα βράδια λιγότερο μοναχικά.
Κι αν ο Mike Shinoda, ο έτερος τραγουδιστής του συγκροτήματος, ήταν ο συνδετικός κρίκος των τραγουδιών, ο Chester συμβόλιζε την έκφραση των συναισθημάτων στο μεγαλείο της. Από τα έντονα και φωναχτά ρεφρέν του Crawling, του Forgotten και του Faint, μέχρι τα ήρεμα και μελωδικά My December και Breaking The Habit, η φωνή του Chester ήταν η φωνή της εφηβείας μου. Ήταν παρηγοριά και ταξίδι, αυτό που οφείλει να είναι η καλή μουσική, αλλά κυρίως οι στίχοι των τραγουδιών μιλούσαν στην καρδιά μου. Τα χρόνια πέρασαν. Κάποια από τα επόμενα cd του συγκροτήματος μου άρεσαν, ενώ κάποια όχι και τόσο. Γνώρισα ακόμα περισσότερους καλλιτέχνες και δεν ήμουν πλέον ο κολλημένος έφηβος με Linkin Park. Όμως, οι αναμνήσεις της εφηβείας είναι σημαντικές για κάθε νέο, γιατί εκεί μπαίνουν τα θεμέλια του χαρακτήρα μας. Και το soundtrack αυτού του χτισίματος είναι η μουσική σου ρε Chester.
Λυπάμαι όμως φίλε. Γιατί πλέον δε θα ακούω τα τραγούδια σου τόσο άνετα, γνωρίζοντας πως ο άνθρωπος ο οποίος μοιράστηκε τα προβλήματα του μέσω της μουσικής του μαζί μας υπέκυψε σε αυτά. Λυπάμαι, γιατί το In the End θα έχει άλλη σημασία από σήμερα γιατί στο τέλος δεν τα κατάφερες και it doesn’t even matter. Κυρίως όμως λυπάμαι γιατί, ακόμα κι αν δε σε γνώριζα προσωπικά, η μουσική σου με βοήθησε να γνωρίσω τον εαυτό μου.
R.I.P. Chester Bennington
Υ.Γ. Όσοι διαβάζετε αυτό το άρθρο και μπορεί να έχετε κάποιο θέμα με κατάθλιψη ή οποιοδήποτε άλλο ψυχολογικό- ψυχικό πρόβλημα, ΜΙΛΗΣΤΕ. Τα προβλήματα δεν μπορούμε να τα κρύβουμε πάντα μέσα και πολλές φορές η καλύτερη λύση είναι να ανοιχτούμε και να μιλήσουμε για αυτά και πάντα θα υπάρχει κάποιος για να βοηθήσει.
Η γραμμή βοήθειας για την κατάθλιψη στη χώρα μας είναι το 1034, του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨ).
