Η «επιστροφή στις ρίζες» ήταν ο κύριος στόχος της φετινής σεζόν του Arrow. Μετά από δύο αντικειμενικά βαρετές χρονιές (ειδικά η 4η ήταν το χειρότερο κομμάτι της σειράς), η 5η σεζόν προσπάθησε να ανανεώσει τη σειρά μέσω μίας ήδη δοκιμασμένης συνταγής, η οποία και την είχε φέρει στην κορυφή πριν κάποια χρόνια. Γενικότερα, το όραμα των παραγωγών πέτυχε και η 5η σεζόν της σειράς αποτελεί σίγουρα το “καλύτερο Arrow” που έχουμε δει εδώ και καιρό!
Αρχικά, ένα από τα κύρια σημεία φέτος ήταν η δημιουργία μίας νέας Team Arrow. Ο Oliver, η Felicity και ο Diggle έγιναν οι πατρικές φιγούρες αυτής της νέας οικογένειας και σε γενικές γραμμές η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών ήταν καλή. Ο Rene με κούρασε κάπως στην αρχή της χρονιάς, όμως τελικά άρχισα να τον συμπαθώ όλο και περισσότερο με το πέρασα των επεισοδίων, ενώ ο Curtis ήταν το κλασικό comic relief που πρέπει να έχει κάθε ηπερηρωική σειρά. Τέλος, η Evelynn είχε μεγάλη σημασία για την εξέλιξη της σεζόν, αν και δεν είδαμε πολλά μετά την προδοσία της. Έχω μία υπόνοια πως θα τη δούμε πολύ περισσότερο του χρόνου.
Άλλο ένα πολύ σημαντικό φετινό κομμάτι, ήταν οι δύο Black Canary. Η Katie Cassidy επέστρεψε στο show στο ρόλο της Black Siren της Γης-2, κάτι που την έφερε σε άμεση σύγκρουση με την Dinah Drake της Γης-1, με την οποία μοιράζονται την ίδια υπερδύναμη, το Canary Cry. Η προσπάθεια του Oliver να φέρει στη φωτεινή πλευρά (να το και το Star Wars reference) τη Laurel, αλλά και η ταυτόχρονη προσπάθεια της Dinah να τιμήσει το όνομα της κανονικής (και σίγουρα νεκρής) Laurel της Γης-1, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή. Η σύγκριση των δύο είναι ακόμα πιο εμφανής αν σκεφτούμε το πραγματικό όνομα της Black Canary στα κόμικς. Dinah Drake-Lance. Συνέχεια σε αυτήν την ιστορία θα έχουμε λογικά και στην επόμενη σεζόν.
Ένας από τους ρόλους με πολύ ζουμί φέτος, αν και φάνηκε πως θα μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερα, ήταν ο ρόλος της Felicity. Η ανάμιξη της με τη Helix και το side story αυτό, σίγουρα βελτίωσαν την κακογραμμένη κατ’ εμέ περσινή Felicity, αλλά φάνηκε μισοτελειωμένο. Ωραίο και το κομμάτι των ενοχών της για την καταστροφή του χωριού Rory (Ragman) Επίσης, είδαμε και το κλασικό Olicity (σχέση Oliver με τη Felicity) να επανέρχεται στο προσκήνιο προς το τέλος της σεζόν. Σίγουρα δεν πέταξα από τη χαρά μου, αλλά τουλάχιστον, παρουσιάστηκε καλύτερα απ’ ότι περίμενα.
Τα flashbacks επέστρεψαν φέτος για τελευταία φορά με τη μορφή που γνωρίζουμε. Ο Oliver μπλέχτηκε για τα καλά στα δίχτυα της Bratva, προσπαθώντας να σκοτώσει τον Konstantin Kovar (χρειάστηκε διπλή προσπάθεια στο τέλος). Τα flashbacks τελείωσαν εντυπωσιακά καθώς έφτασαν ακριβώς στο σημείο στο οποίο ξεκίνησε η πρώτη σεζόν. Ειδικότερα στο τελευταίο επεισόδιο, το κομμάτι των flashbacks ήταν εξαιρετικό και προσωπικά με γέμισε αναμνήσεις από το πρώτο πρώτο επεισόδιο του Arrow που λάτρεψα.
Για το τέλος, άφησα φυσικά το σημαντικότερο κομμάτι του 5ου κύκλου και τον κύριο λόγο για τον οποίο τον κατατάσσω στις καλύτερες σεζόν της σειράς μέχρι στιγμής. Ο Prometheus, κατά κόσμον Adrian Chase (ή Simon Morrison), ήταν χωρίς αμφιβολία ο πιο εντυπωσιακός εχθρός του Oliver από την εποχή του Slade Wilson. Δεν ήταν πιο δυνατός, ούτε καλύτερος μαχητής, ούτε είχε υπερδυνάμεις και μαγεία. Το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι του Chase ήταν το μυαλό του. Επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της χρονιάς, έπαιζε με το μυαλό του Oliver και έμοιαζε να βρίσκεται πάντοτε δέκα βήματα μπροστά. Τον έκανε να τον εμπιστευτεί και ήξερε όλες του τις κινήσεις πριν προλάβει να τις κάνει, με μοναδικό σκοπό να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του, αναγκάζοντας τον Oliver να αποδεχθεί τη φονική του πλευρά. Ο Prometheus ήταν ένας χαρακτήρας ευφυέστατος, αλλά στα όρια της ψυχοπάθειας. Ένας άνθρωπος πληγωμένος, αλλά ικανός. Και αυτοί οι εχθροί είναι οι πιο επικίνδυνοι, ειδικότερα για τον Oliver, που τόσα χρόνια παλεύει με τους δαίμονες του, χωρίς να μπορεί να τους νικήσει. Εξαιρετική δουλειά και από τον Stephen Amell (Oliver Queen) και από τον Josh Segarra (Adrian Chase), οι οποίοι ανέβασα επίπεδο τη σειρά και μας παρουσίασαν δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ειδική αναφορά: Θα μπορούσα να γράφω χρόνια για το τελευταίο φετινό επεισόδιο, αλλά θα περιοριστώ σε αυτή τη μικρή αναφορά. Ίσως το καλύτερο επεισόδιο της σειράς στα τρία τελευταία χρόνια προβολής της. Γεμάτο ηθικά διλλήματα, επιστροφές παλιών αγαπημένων χαρακτήρων και ένα τέλος ταιριαστό με τη σχέση πατέρα- γιου, η οποία ήταν και το κρίσιμο κομμάτι της ψυχολογίας του Chase. Το κλείσιμο του επεισοδίου ήταν ανατριχιαστικό, αν και πιστεύω πως σίγουρα δε θα έχουμε καμία “απώλεια” για του χρόνου.
Γενικά, το Arrow επανήλθε στις καλές του εποχές. Με έναν εχθρό για τον οποίο θα μιλάμε και μετά το τέλος της σειράς, με plot twists τα οποία ήταν αληθοφανή (για τα δεδομένα της σειράς πάντα) και ωραία ανάπτυξη των κεντρικών χαρακτήρων( κυρίως του Oliver και του Chase). Σίγουρα, δεν ήταν αψεγάδιαστη, αλλά οι παραγωγοί έχουν καταλάβει των προηγούμενων χρόνων και βρίσκονται στο σωστό δρόμο.
