Χθες το blog έκλεισε τα 6 χρόνια ζωής! Έξι ολόκληρα χρόνια πέρασαν απ’ όταν κοινοποιήθηκε το πρώτο άρθρο στο Manwe Stories! Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες, κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς και των εμπειριών μου αρθρογραφώντας στο internet, ωστόσο φέτος αυτό μοιάζει περιττό και αχρείαστο.
Ναι, η αλήθεια είναι πως την περασμένη χρονιά το Manwe Stories δεν ΄ήταν ενεργό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο χρόνος μου ήταν ελάχιστος, οι υποχρεώσεις πολλές, ενώ όλη η συγγραφική μου ενέργεια αφιερώθηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στη συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου (θα φτάσουμε σε αυτό άμεσα).
Παρ’ όλα αυτά θέλω να ευχαριστήσω τον καθένα και την καθεμία από εσάς για την υποστήριξή σας και όχι μόνο για φέτος. Το Manwe Stories, ακόμα και όταν δεν προλαβαίνω να ανεβάσω reviews, ειδήσεις ή ενημερώσεις, παραμένει η δική μου συντροφιά στο διαδίκτυο και, ειλικρινά, μου έχει λείψει αυτή η καθημερινή αλληλεπίδραση, οι σχολιασμοί για τα νέα releases είτε σε βιβλία, είτε σε ταινίες και σειρές. Και σύντομα, όλα αυτά θα επιστρέψουν και σε αντίθεση με την τελευταία φορά που δήλωσα το ίδιο, τώρα είμαι σίγουρος για αυτό.
Ας εξηγηθώ λοιπόν, περνώντας στο δεύτερο μέρος του άρθρου αυτού.
Γράφοντας ένα Βιβλίο.
Φέτος κατάλαβα περισσότερο από κάθε χρονιά πως η συγγραφή ενός βιβλίου δεν είναι μια εύκολη διαδικασία όταν έχεις να διαχειριστείς παράλληλα και ένα blog με χιλιάδες αναγνώστες. Στη διάρκεια της χρονιάς και ενώ νόμιζα πως το βιβλίο όδευε καλά, είχα πολλά κενά στο γράψιμο, ανεξήγητα εκτεταμένα διαλείμματα από τα οποία δεν μπορούσα να επιστρέψω. Κι όμως, όλα είχαν την εξήγησή τους.
Αν έχω να δώσω μια συμβουλή σε όποιον νέο συγγραφέα ξεκινάει τώρα το βιβλίο του, είναι μία. Γράψ’ το όταν καίει. Ξεκίνα και μην κοιτάς πίσω και τέλειωσέ το με μια ανάσα. Η επιμέλεια θα έρθει στην πορεία, ωστόσο το σημαντικό είναι να μην αφήσεις την ιστορία σου να ξεφύγει από το πάθος σου για την ολοκλήρωσή της. Μέσα στις καραντίνες πήρα μια κακή απόφαση. Να μην “τρέξω” το πρώτο γράψιμο του βιβλίου μου, αλλά να πάρω το χρόνο μου και να απολαύσω τη διαδικασία. Τελικά, αυτή ήταν μια λάθος επιλογή.
Ενώ, φάνηκε αυτό να δουλεύει, κατάλαβα πως το αργόσυρτο γράψιμο επηρέασε κομμάτια της ιστορίας. Όχι, δεν άλλαξα την πλοκή του βιβλίου επειδή έγραφα πιο αργά, αλλά όλο το εγχείρημα έμοιαζε περισσότερο ασύνδετο, ενώ ασυναίσθητα έβρισκα αφορμές για να μη συνεχίσω τα δυσκολότερα κομμάτια της πλοκής όταν η πίεση ήταν μεγάλη. Οι συνεχόμενες καραντίνες είχαν ξεκάθαρη επίπτωση στη δημιουργικότητά μου, όμως οι λάθος επιλογές το έκαναν χειρότερο.
Τι έκανα λοιπόν; Ξαναενώθηκα με την ιστορία και τους ήρωές μου. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος αγώνας αυτής της χρονιάς, γι’ αυτό και ΄έμεινα αρκετά μακριά από το διαδίκτυο. Αφοσιώθηκα στο έργο και αυτό ανταπέδωσε τα μέγιστα. Και τώρα είμαι στο σημείο που όλα είναι σχεδόν έτοιμα. Σύντομα το βιβλίο θα φύγει από τα χέρια μου και θα πάει για μια σωστή και επαγγελματική επιμέλεια. Έχω ήδη σχεδιάσει τους βασικούς άξονες της πλοκής και των δύο συνεχειών του, ενώ έχω γράψει και τα αρχικά κεφάλαια του δεύτερου βιβλίου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς δε θα ήθελα ποτέ να αφήσω μια μετέωρη ιστορία για χρόνια, χωρίς να δοθούν οι συνέχειές της σε εύλογα χρονικά διαστήματα μετά το πρώτο βιβλίο (γκουχου Μάρτιν γκούχου).
Επιπλέον, θα έχουμε και άλλα καλούδια. Χάρτες, σκίτσα χαρακτήρων και arts, καθώς και ένα μέρος στο Manwe Stories πλήρως αφιερωμένο στην επικείμενη τριλογία με βιογραφίες χαρακτήρων και “inside info” για διάφορα από τα γεγονότα των βιβλίων, πριν και μετά την έκδοση τους. Ακόμα και αυτό το άρθρο αποτελεί το πρώτο μέρος στη σειρά άρθρων “Γράφοντας ένα Βιβλίο”, στην οποία θα σας παρουσιάζω διάφορες εμπειρίες μου από τη συγγραφή των 80.000+ αυτών λέξεων.
Και επειδή, σήμερα έχουμε και γενέθλια και θα λέτε ποια είναι αυτή εκεί πάνω στο cover του άρθρου, ήρθε και η ώρα για ένα μικρό reveal.
Ιλέιν
Το παραπάνω σχέδιο της αγαπημένης φίλης Μανουέλας Χιοτέλη, που έχει αναλάβει πολλά έργα που θα δείτε στην πορεία, είναι μια πολύ πρώτη εικόνα της Ιλέιν, μίας εκ των δύο πρωταγωνιστών του βιβλίου.
Και λίγες ακόμα πληροφορίες….
Η Ιλέιν είναι κόρη του Δούκα του Λιρεάν, το οποίο είναι από τα πλουσιότερα και πιστότερα στην Αυτοκρατορία Δουκάτα του κόσμου. Από μικρή δε γνώρισε εύκολη παιδική ηλικία και το ξίφος ήταν ο μοναδικός της φίλος. Μην αντέχοντας την καταπίεση και το σκοτάδι του Οίκου της, το έσκασε από το Λιρεάν στην ηλικία των 15 ετών και για μεγάλο χρονικό διάστημα έζησε με κακοποιούς, προτού ενταχθεί στην Επανάσταση. Η Ιλέιν αντιπροσωπεύει την προσωπική επιλογή. Σε έναν κόσμο που το πεπρωμένο, η μαγεία και οι θεοί αποτελούν τις δυνάμεις που ελέγχουν και σχηματίζουν τον κόσμο, η Ιλέιν αποτελεί ένα σύμβολο ελευθερίας για τους λαούς της Ιόλια.
Αυτά προς το παρόν. Θέλω να σας ευχαριστήσω ξανά από καρδιάς για όλη την υποστήριξη αυτά τα χρόνια! Περιμένετε νέα update άρθρα σαν αυτό, τον επόμενο καιρό.
Μέχρι τότε μπορείτε να διαβάσετε ένα κομμένο κομμάτι του βιβλίου το οποίο είχα ανεβάσει στο Manwe Stories προ διετίας:
Έρεν και Ιλέιν
