Ήταν ήδη τρεις ολόκληρες ώρες στο κρεβάτι, αλλά δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Το μυαλό του έπαιζε περίεργα παιχνίδια και μόλις έκλεινε τα μάτια του, την έβλεπε μπροστά του. Ψηλή, μελαχρινή και αγέρωχη, με αυτό το τεράστιο χαμόγελο, που γλύκαινε την καρδιά του. Αμέσως, μόλις πλησίαζε στην αγκαλιά του Μορφέα, οι εφιάλτες ξυπνούσαν.
Τι συμβαίνει όταν βρίσκεις τον έρωτα της ζωής σου και τον χάνεις από δικά σου λάθη; Τι συμβαίνει όταν ο ίδιος σου εαυτός αποτελεί τροχοπέδη για την ευτυχία σου; Πως μπορεί να συνεχίσει κανείς, όταν για όλα τα δεινά της ζωής του φταίει ο ίδιος;
Δεν είχε σημασία. Τώρα ήταν μακριά του και αυτός πονούσε. Σήκωσε το μπουκάλι με το ουίσκι που σερνόταν στο πάτωμα και προσπάθησε να βρει μια ακόμα γουλιά. Τίποτα. Το μπουκάλι έμοιαζε πιο άδειο και από την ίδια του τη ζωή, πιο άδειο και από την ίδια του την ψυχή. Όμως είχε βάλει ένα στόχο. Θα την κέρδιζε ξανά, ακόμα κι αν χρειαζόταν να αλλάξει τα πάντα. Θα ξέπλενε τη σάρκα του από την αμαρτία και θα γινόταν ένας άλλος άνθρωπος. Αυτό που ήθελε.
Σηκώθηκε και μάζεψε όλα τα μπουκάλια και όλη την σκόνη από το διαμέρισμά του και τα πέταξε. Βγήκε έξω, στο χιόνι και στο κρύο, σχεδόν γυμνός, αλλά δεν τον ένοιαζε. Γύρισε γρήγορα, ξάπλωσε και προσπάθησε για μια ακόμα φορά να αποκοιμηθεί.
Πριν γίνει αυτό θυμήθηκε τα τελευταία λόγια που του είχε πει.
“Ποιο το νόημα να ζούμε μαζί, αν δεν μπορούμε να πεθάνουμε ο ένας για τον άλλο;”
Το επόμενο πρωί θα έπρεπε να σκοτώσει τον εαυτό του και να γεννηθεί ξανά. Για αυτήν και καμία άλλη. Δάκρυσε για τελευταία φορά.
