Ήθελα να γράψω εδώ και αρκετό καιρό για το τελευταίο βιβλίο της σειράς Χάρι Πότερ αλλά για διάφορους λόγους το απέφευγα. Όμως τώρα που οι ημέρες για την ταινία Fantastics Beasts λιγοστεύουν και ο μαγικός κόσμος της J.K. Rowling ζωντανεύει όλο και περισσότερο δεν άντεξα και άνοιξα τη λευκή σελίδα του Word.
Μόλις διάβασα το βιβλίο σκέφτηκα αμέσως πως έπρεπε να γράψω την κριτική του. Όπως πάντα άφησα το μυαλό μου μερικές ώρες να ηρεμήσει και…. τελικά αποφάσισα να μην γράψω τίποτα. Και οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι. Αν έμπαινα στη διαδικασία να το κρίνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ θα έγραφα αρκετά αρνητικά. Όμως το περίεργο είναι πως τα περισσότερα από αυτά- εκτός κάποιων εξαιρέσεων- τα αγάπησα, τα λάτρεψα και νομίζω πως για αυτό ευθύνεται η νοσταλγία και η μεγάλη μου αγάπη για τον Μαγικό Κόσμο του Χάρι Πότερ. Έτσι αρκετό καιρό μετά γράφω αυτό το άρθρο εντυπώσεων και σκέψεων γύρω από την όγδοη ιστορία- 19 χρόνια μετά.
Πλοκή
Ανέκαθεν ήταν δύσκολο να είσαι ο Χάρι Πότερ και δεν έχει γίνει καθόλου ευκολότερο τώρα που ο Χάρι εργάζεται σκληρά στο Υπουργείο Μαγείας, είναι σύζυγος και πατέρας τριών παιδιών που πηγαίνουν σχολείο. Ενώ ο Χάρι παλεύει με το παρελθόν του, ο νεότερος γιος του, ο Άλμπους, έρχεται αντιμέτωπος με το βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς που ποτέ του δε θέλησε. Καθώς το παρελθόν μπλέκεται δυσοίωνα με το παρόν, πατέρας και γιος μαθαίνουν τη δυσάρεστη αλήθεια: κάποιες φορές το σκοτάδι αναδύεται από μέρη που δεν το περιμένεις.
Το θεατρικό έργο του Τζακ Θορν, σε πρωτότυπη ιστορία των Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Τζον Τίφανι και Τζακ Θορν μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Οι πρωταγωνιστές των βιβλίων που αγαπήσαμε έχουν μεγαλώσει και μπλέκουν με προβλήματα που δεν τους είχαμε συνηθίσει. Η μαύρη μαγεία όμως και πάλι εμφανίζεται και το σκοτάδι κυνηγά πάντοτε τον Χάρι Πότερ.
Η ιστορία του Άλμπους και Σκόρπιους λοιπόν είναι μια δυναμική ιστορία περιπέτειας που εκτυλίσσεται γύρω από τις θεμελιώδεις αξίες του έργου της Ρόουλινγκ. Αγάπη, φιλία, οικογένεια. Απόλαυσα αρκετά τις περιπέτειές τους αν και πριν ανοίξω το βιβλίο είχα ήδη μάθει τον κακό της υπόθεσης(άτιμο facebook). Για όσους δεν έχετε ιδέα θα είναι ένα πολύ ωραίο σοκ.
Το κομμάτι του βιβλίου που με κέρδισε περισσότερο ήταν η επανεμφάνιση των παλιών φίλων. Γιατί ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη με τα χρόνια έγιναν δικοί μας άνθρωποι. Μεγαλώσαμε μαζί, περάσαμε τις ίδιες αμφιβολίες, προβλήματα και χαρές και αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μιας ολόκληρης γενιάς. Έτσι το γεγονός πως μαθαίνουμε που βρίσκονται μετά από τόσα χρόνια, τους ξανασυναντάμε και είναι σα να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα, είναι από μόνο του ικανό να τοποθετήσει το Καταραμένο Παιδί στην περίοπτη θέση της βιβλιοθήκης μου μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς. Βέβαια ακόμα και τώρα αντιδρούν με παρόμοιο τρόπο με τον εφηβικό εαυτό τους και νιώθεις πιο κοντά τους αν και αποτελούν πλέον 40αρηδες(καλό ή κακό τώρα αυτό, είναι σχετικό).
Ο ένας και μοναδικός χαρακτήρας με την καλύτερη και πιο δουλεμένη εξέλιξη ήταν ο Ντράκο. Όσοι διαβάσετε το βιβλίο πιστεύω θα εκτιμήσετε περισσότερο τον Μαλφόι που φέρεται ίσως πιο ώριμα από τους περισσότερους ενήλικους του βιβλίου.
Σίγουρα θα ήθελα να παρακολουθήσω το θεατρικό από κοντά στο Λονδίνο. Πιστεύω θα ήταν μια διαφορετική εμπειρία από το βιβλίο που σου δίνει τη μισή γοητεία από τη δουλειά που έχουν κάνει όλοι οι συντελεστές στο West End.
Και ένα σχόλιο για το τέλος. Αυτή κουβέρτα πόσο σημαντική ήταν τελικά. Εντάξει τραβηγμένο αρκετά αυτό που έγινε προς το τέλος του βιβλίου, αλλά για κάποιο λόγο τρελάθηκα μόλις το διάβασα. Αυτά τα πάνω κάτω στο χρόνο αν και σχετικά αβάσιμα πολλές φορές, έχουν την ομορφιά τους.
Μείνετε συντονισμένοι στο Manwe Stories για νέα άρθρα γύρω από το μαγικό κόσμο της Rowling καθώς προετοιμαζόμαστε για τα Φανταστικά Τέρατα που έρχονται σε λίγες μέρες!
