Στον 28ο αιώνα, ο Βαλέριαν και η Λορελίν είναι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης σε όλες τις ανθρώπινες περιοχές. Ακολουθώντας τις εντολές του Υπουργού Αμύνης οι δύο νέοι ξεκινούν για μία αποστολή στην εκπληκτική πόλη Άλφα – μία αναπτυσσόμενη Μητρόπολη, όπου τα είδη από ολόκληρο το σύμπαν μοιράζονται γνώσεις, ευφυΐα και πολιτισμούς. Υπάρχει ένα μυστήριο στο κέντρο του Άλφα, μία σκοτεινή δύναμη, η οποία απειλεί την ειρηνική συμβίωση της Πόλης των Χιλίων Πλανητών, και ο Βαλέριαν με τη Λορελίν πρέπει να αγωνιστούν προκειμένου να εντοπίσουν την απειλή και να προστατεύσουν, όχι μόνο τον Άλφα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Θα καταφέρουν, άραγε, να διατηρήσουν την ειρήνη στους πλανήτες και να διαχειριστούν τη μεταξύ τους σχέση; (πηγή: Village)
Το Βαλέριαν και η Πόλη των Χιλίων Πλανητών είναι βασισμένο στο θρυλικό Γαλλικό κόμικ Valérian and Laureline, αποτελεί την ακριβότερη Ευρωπαική ταινία όλων των εποχών και το στοίχημα του σκηνοθέτη Luc Besson, ο οποίος επιχείρησε να φέρει στη μεγάλη οθόνη μία ιστορία που αγαπούσε ανέκαθεν. Προσωπικά περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία την ταινία να έρθει στην Ελλάδα, αλλά το αποτέλεσμα με μπέρδεψε και με προβλημάτισε.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά του «Βαλέριαν». Το μπάτζετ των 200 περίπου εκατομμυρίων δολαρίων, χρησιμοποιήθηκε εξαιρετικά και το εικονικό αποτέλεσμα πιστεύω πως ικανοποίησε ακόμα και τους πιο απαιτητικούς θεατές. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το «Βαλέριαν» αποτελεί μία οπτική πανδαισία, πλούσια σε χρώματα, ιδιαίτερα σχεδιασμένες εξωγήινες φυλές και πανέμορφα τοπία. Στα μπόνους της ταινίας πρέπει να συγκαταλέγεται και η μουσική, κυρίως λόγων των επιλογών διάσημων κομματιών που ακούγονται σε χαρακτηριστικά σημεία, όπως το Space Oddity του David Bowie.
Επίσης μου άρεσε πολύ η Cara Delevigne στο ρόλο της Λόρελιν. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα πολλά πράγματα από το διάσημο μοντέλο, όμως με διέψευσε. Don’t get me wrong. Δε μιλάμε για καμία οσκαρικών προδιαγραφών εκτέλεση, καθώς ο ρόλος είναι απλός, λιτός και χωρίς ιδιαίτερο βάθος, αλλά το τελικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε, καθώς έδωσε μία νεανική αύρα απαραίτητη στο σύνολο τη ταινίας. Τέλος, ικανοποιητικότατη ήταν και η σύντομη εμφάνιση της Rihanna, στο καλύτερα δοσμένο side story της ταινίας.
Το κυριότερο πρόβλημα του «Βαλέριαν» πιστεύω πως δεν είναι η πλοκή αυτή καθ’ αυτή, όπως διαβάζω στις περισσότερες κριτικές, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε στις οθόνες μας. Το story είναι κλασικό, ειπωμένο και στο παρελθόν, με τα κλασικά κλισέ τα οποία περιμέναμε εξ αρχής. Ωστόσο, θα είχαμε ένα απείρως καλύτερο αποτέλεσμα, αν η ταινία εστίαζε στα δυνατά της χαρτιά. Η ιστορία της σε γενικές γραμμές είναι πλούσια σε αντιρατσιστικές ιδέες, με έντονα αλληγορικά στοιχεία που θίγει πολλά θέματα της εποχής μας. Όμως, ο Luc Besson διάλεξε να μας παρουσιάσει την ουσία της ιστορίας του στο τέλος, ενώ για παραπάνω από μιάμιση ώρα (μπορεί να ήταν και κοντά στις δύο ώρες) βλέπαμε τον Βαλέριαν να σώζει την Λόρελιν και vice versa, σε ένα ατελείωτο κυνηγητό χωρίς ουσία.
Ο ρυθμός της ταινίας απέτρεψε και τη σωστή εξέλιξη του ρομάντζου. Οι δύο πρωταγωνιστές είχαν την απαραίτητη χημεία μόνο στα πρώτα και στα τελευταία λεπτά του φιλμ, καθώς την υπόλοιπη την πέρασαν χωρισμένοι. Ίσως, αν η ταινία διαρκούσε είκοσι λεπτά λιγότερο, από τη συνολική διάρκεια των δύο ωρών και είκοσι λεπτών, να είχαμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Τέλος, ο Dane DeHaan μου φάνηκε αδιάφορος ως Βαλέριαν και το ζευγάρι έμοιαζε να βασίζεται κυρίως στο χάρισμα της Cara Delevigne.
Γενικά
Το Βαλέριαν και η Πόλη των Χιλίων Πλανητών δεν είναι κακή ταινία. Απέχει μάλιστα πολύ από τις χειρότερες ταινίες του είδους, όπως όμως παρόμοια απέχει από τα μεγάλα φιλμ επιστημονικής φαντασίας που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ιστορία του κινηματογράφου. Αξίζει πάντως η προβολή της στον κινηματογράφο, λόγω των εξαιρετικών ειδικών εφέ που την καθιστούν μία από τις πιο όμορφες εικονικά ταινίες της χρονιάς.
Γενική Βαθμολογία
6.5/10
Περισσότερες κριτικές μου μπορείτε να βρείτε εδώ.
