Εκατοντάδες χρόνια μετά το τέλος του πολιτισμού μας εξαιτίας ενός καταστροφικού γεγονότος μια μυστηριώδης νεαρή γυναίκα, η Έστερ Σο (Χέρα Χίλμαν), φαίνεται να είναι η μόνη που μπορεί να σταματήσει το Λονδίνο – που πλέον είναι μια γιγαντιαία επιθετική πόλη πάνω σε τροχούς– από το να καταβροχθίσει τα πάντα στο πέρασμά του. Η Έστερ ενώνει τις δυνάμεις της με τον Τομ Νατσγουόρθι (Ρόμπερτ Σίχαν), έναν απόκληρο από το Λονδίνο, και με την Άννα Φανγκ (Τζιχάε) μια επικίνδυνη μα καλόκαρδη εγκληματία με γενναιόδωρη καρδιά. (Πηγή: Villlage)
Πριν ξεκινήσω αυτή την κριτική πρέπει να παραδεχτώ πως πήγα στην προβολή του Mortal Engines κάπως αρνητικά προκατειλημμένος. Χωρίς να έχω διαβάσει ποτέ το ομώνυμο πρώτο βιβλίο της τετραλογίας του Φίλιπ Ριβ και βλέποντας το τρέιλερ με τις πόλεις-μηχανές να κυνηγούν η μία την άλλη, οι ελπίδες μου για κάτι ποιοτικό –ή έστω διασκεδαστικό- ήταν ελάχιστες. Το steampunk είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο είδος, με αρκετές παραξενιές και πολλά υπέροχα χαρακτηριστικά που το ξεχωρίζουν ανάμεσα στα τόσα υποείδη της επιστημονικής φαντασίας, αλλά η ιδέα πόλεων που κινούνται σε τροχούς μου φάνηκε παντελώς αδιάφορη, έως και χαζή.
Ωστόσο, η άποψη μου άλλαξε αρκετά μετά την προβολή της ταινίας. Το Mortal Engines είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια, με φανερές ωστόσο αδυναμίες, που ταιριάζει όμως γάντι στη μεγάλη οθόνη. Όπως καταλαβαίνετε, το δυνατότερο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι τα οπτικά εφέ και η σκηνοθεσία, προϊόν της εξαιρετικής δουλειάς του βραβευμένου με Όσκαρ Καλύτερων Οπτικών Εφέ, Κρίστιαν Ρίβερς, στην πρώτη του μεγάλη σκηνοθετική δουλειά. Οι ταινίες φαντασίας μας έχουν συνηθίσει σε εξαιρετικά αποτελέσματα στο κομμάτι της εικόνας και των CGI και εδώ έχουμε μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων σε αυτόν τον τομέα, ενώ τα πλάνα και οι σκηνές δράσεις είναι ό, τι πρέπει για το είδος.
Η πλοκή του Mortal Engines ακολουθεί δύο νεαρούς οι οποίοι καταλήγουν να αντιμάχονται στο Λονδίνο, την κινητή πρωτεύουσα της Βρετανίας η οποία απειλεί την ισορροπία του μετα-αποκαλυπτικού κόσμου της ταινίας. Ενώ έχουμε κάποια σημεία που πραγματικά σε κερδίζουν, όπως το μυστήριο γύρω από τον «κακό» της ιστορίας, η ταινία πάσχει από ένα μεγάλο πρόβλημα του fantasy στις ημέρες μας. Προσπαθεί διαρκώς να πει πολλά, να βάλει αρκετά side-stories εκεί που δεν είναι απαραίτητο, ενώ το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με μια γραμμική ροή που ακολουθείται, αλλά δεν αγκαλιάζεται από τον θεατή. Οι τρεις βραβευμένοι με Όσκαρ σεναριογράφοι και δημιουργοί του Χόμπιτ και του Άρχοντα των Δακτυλιδιών, Πίτερ Τζάκσον, Φραν Γουόλς και Φιλίπα Μπόγιενς, μας έδωσαν κάποια σημεία που θύμιζαν το μεγαλείο του παρελθόντος, ωστόσο δεν κατάφεραν να δώσουν πνοή και ταυτότητα στο φιλμ.
Στο καστ του Mortal Engines ξεχωρίζει φυσικά ο, πάντα εκπληκτικός, Elrond…συγγνώμη Hugo Weaving, στο ρόλο του Θαντέους Βάλενταιν, του κεντρικού ανταγωνιστή της ιστορίας. Στους υπόλοιπους ρόλους έχουμε αρκετά νεαρούς ηθοποιούς, οι οποίοι δεν ξεχωρίζουν, υποστηρίζουν τους εκάστοτε ρόλους τους. Από τους δύο πρωταγωνιστές μπορώ να πω πως με κέρδισε περισσότερο η Χέρα Χίλμαν, απ’ τον Ρόμπερτ Σίχαν, αλλά όχι σε βαθμό που να με ενοχλήσει σε οποιοδήποτε σημείο της ταινίας.
Γενικά
Το Mortal Engines είναι ένα αρκετά διασκεδαστικό steampunk φιλμ, που καθηλώνει οπτικά, αλλά έχει συγκεκριμένες αδυναμίες στο θέμα της πλοκής. Ωστόσο, η ταινία πιστεύω πως αξίζει μια επίσκεψη στον κινηματογράφο, γιατί μόνο εκεί μπορεί να εκτιμηθεί αρκετά η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο θέμα των οπτικών εφέ και της σκηνοθεσίας στις περισσότερες σκηνές δράσης.
Γενική Βαθμολογία
7 /10
Περισσότερες κριτικές ταινιών μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
