Η πρώτη spinoff ταινία του Πόλεμου των Άστρων είναι γεγονός. Ένα franchise που τόσα χρόνια κυριαρχεί στο είδος του, για πρώτη φορά απομακρύνεται από τους κεντρικούς χαρακτήρες του(την ιστορία των Skywalkers) και μας δίνει κάτι το διαφορετικό. Οι προβληματισμοί των θαυμαστών των ταινιών, για το πόσο καλό μπορεί να αποδειχθεί ένα τέτοιο εγχείρημα, ήταν έντονοι πριν την πρεμιέρα, αλλά εξανεμίστηκαν με το πέρας των 133 λεπτών δράσης και συγκίνησης στο γαλαξία που βρίσκεται πολύ, πολύ μακριά.
Γιατί το Rogue One, είναι μια από τις καλύτερες Star Wars ταινίες και το καλύτερο φετινό blockbuster!
Πλοκή
Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία είναι πλέον γεγονός και ο ένας μετά τον άλλον, οι πλανήτες υποτάσσονται στη δόλια δύναμη της. Επιτομή της ισχύς της είναι η κατασκευή ενός υπερσταθμού, του Death Star, ένας ολόκληρος τεχνητός πλανήτης που θα στεγάσει τα κέντρα εξουσίας της. Οι Επαναστάτες όμως δεν μένουν αμέτοχοι, μιας και μια ομάδα μαχητών ετοιμάζονται να πετύχουν το ακατόρθωτο: να κλέψουν τα σχέδια κατασκευής του Άστρου του Θανάτου, πριν είναι πολύ αργά.
Η αλήθεια είναι πως η πλοκή και το τέλος της ταινίας ήταν λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους θεατές. Το Rogue One, είναι ο πρόλογος του κλασσικού Πόλεμου των Άστρων, μιας ταινίας που από το 1977 που προβλήθηκε για πρώτη φορά, άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της «μεγάλης οθόνης». Όμως, παρόλο που γνώριζα ήδη το αποτέλεσμα των προσπαθειών των Επαναστατών, δε με εμπόδισε σε κανένα σημείο να απολαύσω την ταινία. Η πλοκή είναι πολύ ωραία δοσμένη, στην πιο «ενήλικη»(ας μου επιτραπεί η έκφραση) Star Wars ταινία μέχρι στιγμής. Ήταν πιο σκοτεινή από τις άλλες ταινίες της σειράς και έδειξε κάποια από τα πιο «βρώμικα» στοιχεία της εποχής της Αυτοκρατορικής κυριαρχίας, αλλά και της μάχης των Επαναστατών. Ίσως, το πρώτο μισό της να ήταν κατά κάτι πιο αργό από τη- πνιγμένη στη δράση- συνέχεια και λόγω του μεγάλου αριθμού νέων χαρακτήρων που εισήγαγε, να μην πρόλαβα να δεθώ με κάποιους. Ωστόσο, στο τέλος έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος, με τη συνολική προσπάθεια και ας είδαμε τον Darth Vader για λίγες στιγμές μόνο(εκπληκτικές και οι δύο εμφανίσεις του στην ταινία). Οι σκηνές δράσης είναι πολλές, δυνατές και γεμάτες συναίσθημα σε πολλά σημεία, το τέλος δένει άψογα με την αρχή του Επεισοδίου 4, ενώ τα easter eggs είναι ικανά να χαροποιήσουν και τον πιο απαιτητικό θαυμαστή.
Οπτικά και ηχητικά, με τα υψηλά δεδομένα παραγωγής που είχε η ταινία, ήταν λογικότατο να έχουμε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Η μεγάλη διαστημική μάχη ήταν από τις καλύτερες που έχουμε δει στο Star Wars και το οπτικό υπερθέαμα των τελευταίων λεπτών ήταν μοναδικό. Το soundtrack, ήταν ένα μείγμα παλιών και νέων ήχων, που έδεναν όμως αρμονικά και πάντα ταίριαζαν άψογα με τα γεγονότα της ταινίας. Η Lucasfilm έκανε εξαιρετική δουλειά στην ταινία και, μετά την αγορά της από την Disney, το επίπεδο παραγωγής των ταινιών της είναι πολύ υψηλό(το είδαμε και στο Force Awakens αυτό).
To cast των ηθοποιών που έφεραν εις πέρας το Rogue One, ήταν πολύ σωστά διαλεγμένο. Με τους Mads Mikkelsen και Forest Whitaker σε δύο συνοδευτικούς ρόλους, υψίστης σημασίας για την ταινία, να δείχνουν το πόσο μεγάλοι ηθοποιοί είναι και πολλούς, νέους αλλά πολύ καλούς πρωταγωνιστές. Η Felicity Jones, ως Jyn Erso, ήταν όπως έπρεπε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και ο Diego Luna, ως Cassian Andor. Την παράσταση όμως έκλεψε ο Alan Tudyk που υποδύθηκε το droid Κ-2SO, μακράν τον πιο συμπαθή και χαρούμενο χαρακτήρα της ταινίας. Επίσης μου άρεσε πολύ και ο Chirrut Imwe και η εκτέλεση του ρόλου από τον Donnie Yen.
Ένα χαρακτηριστικό της ταινίας, είναι η χρησιμοποίηση CGI για την εμφάνιση παλιών χαρακτήρων από το 1977, όπως ακριβώς τους γνωρίζαμε, ενώ υπέροχη ήταν η προσθήκη του James Earl Jones, του ανθρώπου που έδωσε τη φωνή του στον Darth Vader. Ανατριχιαστική φωνή, για έναν από τους πιο εικονικούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες.
Γενικά
Το Rogue One κέρδισε το στοίχημα. Όντας η πρώτη spinoff Star Wars ταινία, έκανε υπέροχη δουλειά και παρόλο που δεν είχαμε το συναισθηματικό δέσιμο χρόνων που έχει δημιουργηθεί με τους χαρακτήρες των κύριων επεισοδίων, πήραμε μια πολύ όμορφη ταινία. Έναν πρόλογο, που έκλεισε κενά και προσωπικά με έκανε να εκτιμήσω ,ακόμα περισσότερο, την πρώτη σκηνή του έπους του 1977.
Υπέρ
Έκλεισε κενά και έδεσε άψογα με την πλοκή του Επεισοδίου 4
Εφέ, ήχος, σκηνές δράσης
Επανεμφάνιση παλιών και αγαπημένων χαρακτήρων
Πολλά Easter Eggs
Κατά
Λίγο πιο γρήγορη στην αρχή απ’ ότι έπρεπε
Εισήγαγε πολλούς νέους χαρακτήρες και δεν πρόλαβε να δώσει backstory σε κάποιους από αυτούς.
Γενική Βαθμολογία
8,5/10
