Στο τέλος της πρώτης ταινίας, ο ισχυρός σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ (Τζόνι Ντεπ) με τη βοήθεια του Νιουτ Σκαμάντερ (Έντι Ρέντμεϊν), συλλαμβάνεται από το MACUSA (το Κογκρέσο Μαγείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής). Αλλά, τηρώντας την απειλή του, καταφέρνει να διαφύγει. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει γύρω του, όσους περισσότερους – ανυποψίαστους για την πραγματική του ατζέντα – συμμάχους μπορεί, ώστε να θέσει σ ΄εφαρμογή το σχέδιό του: ν’ αναθρέψει καθαρόαιμους μάγους για να καταδυναστεύουν όλα τα άμαγα πλάσματα. Σε μια προσπάθεια ν’ ανατρέψει τα σχέδια του Γκρίντελβαλντ, ο Άλμπους Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο) καλεί τον πρώην μαθητή του Νιουτ Σκαμάντερ, που δέχεται να τον βοηθήσει, αγνοώντας τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά τους. Πολύ γρήγορα οι μάσκες θα πέσουν και οι διαχωριστικές γραμμές θα τεθούν, καθώς δοκιμάζεται η αγάπη και η αφοσίωση, ακόμη και ανάμεσα στους πιο κοντινούς φίλους ή στα μέλη της ίδιας οικογένειας, σ’ έναν κόσμο μαγείας που διχάζεται όλο και περισσότερο. (Πηγή: Village)
Η δεύτερη ταινία των «Fantastic Beasts» έφτασε και είναι αρκετά διαφορετική μα και αρκετά όμοια με την πρώτη. Τι εννοώ με αυτό. Στο “The Crimes of Grindelwald” μπαίνουμε πλέον στο ζουμί της ιστορίας με τον θρυλικό σκοτεινό μάγο να κινεί τα νήματα άμεσα και έμμεσα. Εν αντιθέσει με το πρώτο φιλμ, τα Φανταστικά Πλάσματα δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στην πλοκή, αλλά αναμιγνύονται όμορφα με αυτή και σε συνδυασμό με τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του Νιούτ, δίνουν ένα ανάλαφρο σε σημεία τόνο στο σκοτάδι της ταινίας. Πάμε, όμως, να τα πάρουμε με τη σειρά.
Η κριτική που ακολουθεί είναι spoiler-free, άρα μπορείς να τη διαβάσεις ακόμα και αν δεν έχεις δει ακόμα την ταινία.
Το “The Crimes of Grindelwald” είναι μια πραγματικά όμορφη ταινία. Τα εφέ είναι εντυπωσιακά και η απεικόνιση της εποχής εξαιρετική, ενώ οι μάχες και οι στιγμές των φαντασμαγορικών (αλλά και των απλούστερων μα άκρως σημαντικών) πλασμάτων αποτελούν ένα οπτικό υπερθέαμα. Το σκοτάδι αναμιγνύεται με τη λάμψη του Παρισιού καθώς τα πολλά και διαφορετικά plot points της ταινίας φέρνουν τους πρωταγωνιστές μας στην καρδιά της Πόλης του Φωτός.
Και πάνω που είπαμε πλοκή…
Η πλοκή της ταινίας είναι το κομμάτι που με μπέρδεψε περισσότερο από όλα. Αν και το exposition (δηλαδή αυτή η κακή τάση σε ταινίες και βιβλία που οι πρωταγωνιστές αποκαλύπτουν στα ίσια την ιστορία στον θεατή-αναγνώστη) είναι έντονο, ειδικά στην αρχή, η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα παζλ δευτερευόντων ιστοριών που ενώνονται με την κύρια πλοκή. Αυτό σε σημεία είναι πραγματικά όμορφο και θυμίζει μια πολύ καλή ταινία μυστηρίου, όμως, μερικές φορές κουράζει και συνθλίβει τον θεατή με πληροφορίες, μη αναγκαίες στο τελικό αποτέλεσμα. Ουσιαστικά, οι ανατροπές είναι περισσότερες απ’ ότι περίμενα προσωπικά, και πιστεύω πως αν οι παράπλευρες ιστορίες περιορίζονταν το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Σε αυτό το σημείο θέλω να σχολιάσω, προσπαθώντας πάρα πολύ να μην προδώσω το μυστικό, το μεγάλο «μπαμ» της ταινίας. Η αποκάλυψη του μυστηρίου που μας βασάνιζε καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ, έρχεται να ταράξει ό, τι γνωρίζαμε μέχρι στιγμής για την ιστορία του μαγικού κόσμου της Rowling. Όσοι πήγατε ήδη στον κινηματογράφο, γνωρίζεται σε τι αναφέρομαι και πιστεύω πως όλα θα λυθούν στις επόμενες ταινίες. Η συγκεκριμένη αποκάλυψη μπορεί να εξηγηθεί με τον καλύτερο τρόπο και ουσιαστικά να έχουμε μία εμβάθυνση στην ιστορία που δεν διαβάσαμε ποτέ, αλλά κάλλιστα όλα μπορούν να ανατραπούν. Προς το παρόν, το αφήνω εδώ και θα ακολουθήσει μια δημοσίευση την επόμενη εβδομάδα (για να προλάβουν να δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι/ες την ταινία) για να σχολιάσουμε ελεύθερα, τα πάντα.
Κλείνοντας, έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τα πρόσωπα που ζωντάνεψαν τους μαγικούς ήρωες. Το καστ περιέχει μερικά πολύ μεγάλα ονόματα του Hollywood και το τελικό αποτέλεσμα είναι επάξιο των προσδοκιών. Ο Έντι Ρέντμεϊν είναι για άλλη μια φορά καταπληκτικός στο ρόλο του Νιούτ , αποδίδοντας στο έπακρο αυτή την εκκεντρική και χαρισματική φυσιογνωμία που χρειάζεται ένα τέτοιο φιλμ. Επίσης, ο Τζόνι Ντεπ, ως Γκρίντελβαλντ, μένει μακριά από την σπιρτάδα και την τρέλα που τον χαρακτηρίζει σε ταινίες του είδους και το αποτέλεσμα είναι ένας προσγειωμένος και καλοστημένος φανταστικός εχθρός. Τέλος, ο Τζουντ Λο, είναι ό, τι καλύτερο θα μπορούσαμε να είχαμε στο ρόλο του Ντάμπλντορ, αν και θα ήθελα μερικές σκηνές περισσότερες με αυτόν. Ωστόσο, ο δρόμος είναι μακρύς (5 συνολικά ταινίες) και πιστεύω πως στο τέλος θα χορτάσουμε τη μάχη –μυαλού, συναισθημάτων και ραβδιών- των δύο τεράστιων μάγων.
Γενικά
Το Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, πατάει πάνω στη βάση της πρώτης ταινίας, μα παρουσιάζει μια πρώτη γεύση του σκοταδιού που έρχεται. Με μοναδικό αρνητικό της την κάπως μπερδεμένη πλοκή, η ταινία είναι απολαυστική για τους φαν του είδους, αλλά ενδέχεται να μπερδέψει σε σημεία τον ουδέτερο θεατή. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα είναι χορταστικό και προσωπικά το απόλαυσα.
Γενική Βαθμολογία
7.8/10
Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική της προηγούμενης ταινίας της σειράς εδώ.
Περισσότερα άρθρα για τον Μαγικό Κόσμο της Rowling μπορείτε να βρείτε εδώ.
