Μετά από πολυετή φυλάκιση, ο Μορφέας, ο Βασιλιάς των Ονείρων, ξεκινά ένα ταξίδι σε διάφορους κόσμους για να βρει ό,τι του έχουν κλέψει και να ανακτήσει τη δύναμή του.
Το The Sandman του Neil Gaiman είναι ένα από τα κορυφαία graphic novel όλων των εποχών. Κυκλοφόρησε σε 75 τεύχη από τον Ιανουάριο του 1989 μέχρι τον Μάρτιο του 1996 από την DC. Αρχικά από την ίδια την DC Comics και από το τεύχος 47 κάτω από τη σφραγίδα της Vertigo που άνηκε στη μεγάλη εταιρία. Περιγράφει τις περιπέτειες του Μορφέα, του Ονείρου των Αέναων, καθώς γλιτώνει τη φυλακή και προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες μεταξύ του ανθρώπινου κόσμου και του Ονειρέματος.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το Sandman είναι ένα από τα δυσκολότερα κόμικς για adaptation είτε στη μεγάλη είτε στη μικρή οθόνη. Η ίδια η φύση της ιστορίας, τα αιθέρια όντα που προσωποποιούνται μέσα από αυτήν και η υπερβατική θεματική της, καθιστούν οποιαδήποτε μεταφορά βουνό. Γιατί πέρα από τα θεμελιώδη κομμάτια της ιστορίας, το πιθανό adaptation οφείλει να μεταφέρει τη αύρα των υπάρξεων που δεν παρουσιάζονται ως θεοί, αλλά οι δυνάμεις τους είναι πολύ κοντά σε αυτό που ο άνθρωπος έχει σχηματίσει στο μυαλό του ως τις απόλυτες υπάρξεις του κόσμου.
Και έρχεται το Netflix, ίσως στη χειρότερη εποχή στην ιστορία του εδώ και πολλά χρόνια, με εκατομμύρια χρήστες να αφήνουν την υπηρεσία για άλλα μέρη, να μεταφέρει αυτό το περίεργο μα φανταστικό έργο. Και το αποτέλεσμα, για μένα τουλάχιστον, είναι μια απόλυτη επιτυχία. Οι παραγωγοί, με τον ίδιο τον Neil Gaiman στο τιμόνι, κατάφεραν να δώσουν 10 επεισόδια πιστά σε μεγάλο βαθμό στο original υλικό, με εξαιρετικές ερμηνείες, σκηνοθεσία, παραγωγή και ατμόσφαιρα, τα οποία κατάφεραν με το δικό τους τρόπο να μας μεταφέρουν στον κόσμο των Αέναων. Το τεχνικό κομμάτι ήταν εξαιρετικό, με όμορφη σκηνοθεσία, εφέ και μουσική, ωστόσο αυτό που έκανε το Sandman να ξεχωρίσει ήταν οι ερμηνείες και η ιστορία του.
Θα ξεκινήσω πρώτα από τις ερμηνείες. Ο Tom Sturridge ήταν αποκάλυψη για μένα. Παρόλο που για λόγους ευκολίας δεν μετέφεραν το πλήρες look του Ονείρου από τα κόμικς, ο Sturridge ήταν καθηλωτικός. Παγερός, μυστηριώδης, και απόκοσμος κέρδιζε όποια σκηνή στην οποία συμμετείχε, ενώ η φωνή του ήταν τόσο ταιριαστή με τον Μορφέα που πραγματικά πλέον δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο στο ρόλο. Ήταν τόσο έντονη η παρουσία του στο ρόλο, που σύμφωνα με τους παραγωγούς δεν ήθελαν (ακόμα κι αν ήταν δύσκολο να γίνει) να προσθέσουν με εφέ τα χαρακτηριστικά μάτια από τα κόμικς, γιατί ένιωθαν πως χανόταν η ασυναγώνιστη έκφραση του Sturridge.
Πέρα από τον πρωταγωνιστή, χάρηκα που είδα μια μεγάλη μου αδυναμία μου στο καστ. Ο David Thewlis ως John Dee aka. Doctor Destiny στα κόμικς, ήταν ανατριχιαστικός. Κάθε επεισόδιο με τον ίδιο μέσα κατάφερε να με συγκλονίσει και το storyline του ήταν μακράν το κορυφαίο στη σειρά. Το ίδιο συμβαίνει και με την Gwendoline Christie (Lucifer). Αν σκεφτούμε πως στο μυαλό του Gaiman το ρόλο του Lucifer θα έπρεπε να τον υποδυθεί ο David Bowie, η επιλογή της Christie για μένα ήταν ιδιοφυής και μας έδωσε μία από τις κορυφαίες σκηνές της σειράς, τη μάχη της με τον Μορφέα (The Oldest Game). Θα ήθελα να δω και λίγο John Constantine (αδύνατο λόγω δικαιωμάτων), όμως η αντικατάσταση του από τη Johanna Constantine της Jenna Coleman δούλεψε και η ηθοποιός μου άρεσε πάρα πολύ. Τρομερός και ο Boyd Holbrook ως Κορίνθιος και ήταν αυτός που κράτησε το ενδιαφέρον στο δεύτερο μισό της σειράς, ενώ μου άρεσε πάρα πολύ και η δική μας Μελισσάνθη Μαχούτ (Καλλιόπη) στο 11ο και έξτρα επεισόδιο της σειράς.
Η σειρά καλύπτει τα γεγονότα των πρώτων 16 τόμων του graphic novel. Όπως ανέφερα και παραπάνω το πρώτο μισό της σειράς με την ιστορία γύρω από την ανάκτηση των πολύτιμων αντικειμένων του Μορφέα και τον John Dee, μου άρεσε περισσότερο από το δεύτερο. Το 5ο επεισόδιο, το κλείσιμο δηλαδή του πρώτου μέρους, ήταν για μένα το αποκορύφωμα αυτής της σεζόν. Στο δεύτερο μισό (από το επεισόδιο 7 και μετά) μπαίνουμε στο Doll’s House Arc, που παρόλο που μεταφέρθηκε εξαιρετικά, ανάγκασε τη σειρά να εισάγει νέους χαρακτήρες στο μέσον της και για λίγο φάνηκε σαν ξένο σώμα (άλλη μια δυσκολία όταν μεταφέρεις τέτοιες ιστορίες από τα κόμικς). Ωστόσο, η παρουσίαση του Κορίνθιου πολύ πιο πριν στη σειρά, κάλυψε αυτό το κενό και έκανε το σύνολο να φαίνεται πιο ομοιογενές.
Θαρραλέα επιλογή να μπουν δυο διαφορετικά story arcs σε μια σεζόν, ωστόσο αν δεν γινόταν αυτό ή θα είχαμε μια πολύ μικρή πρώτη σεζόν ή ένα τραβηγμένο από τα μαλλιά story. Η εξέλιξη του χαρακτήρα του Μορφέα και η επαφή του με την ανθρωπότητα ήταν ο συνδετικός θεματικός κρίκος μεταξύ των δύο ιστοριών και έκανε στο τέλος τον χαρακτήρα να εξελιχθεί και τη γενικότερη ιστορία να έρθει σε ένα ικανοποιητικό φινάλε. Σε γενικές γραμμές, όμως, είναι εκπληκτικό το πόσο πιστή μεταφορά έχει γίνει, παρά τις μικρές ή μεγάλες αλλαγές που αναπόφευκτα φέρνει ένα adaptation. Και νομίζω πως μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο ίδιος ο Gaiman, ο οποίος είναι φανερό πως έβαλε το χεράκι του στο μεγαλύτερο μέρος του show.
Πέρα από τις επιλογές στο καστ, την πιστότητα του adaptation, τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία κλπ, το Sandman κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό. Μέσω του ίδιου του δημιουργού, να μεταλλαχθεί, από graphic novel σε σειρά. Να έρθει από τα τέλη των 80s, στο 2022 και παρόλα αυτά να παραμείνει το ίδιο. Μια υπερβατική ιστορία για μύθους, θρύλους και παραδόσεις στον κόσμο των ονείρων, μα κυρίως μια αναζήτηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Γενική Βαθμολογία
4.5/5
