Ο φόβος είναι ο θάνατος της επιλογής και η επιλογή του θανάτου.
Ο γρίφος τριβέλιζε το μυαλό του συνεχώς. Τον ξύπνησαν πετώντας του νερό στο πρόσωπο με βία, του φόρεσαν άτσαλα μια μαύρη κουκούλα και τον μετέφεραν μυστικά από τις κρύπτες στην κεντρική αίθουσα του Καθεδρικού Ναού του Ιακώβου. Απ’ όταν ήρθε στο Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλα, αυτή την πανέμορφη πόλη της Γαλικίας, αυτή ήταν η αίθουσα που είχε δει τις περισσότερες φορές. Εδώ τον ανέκριναν, εδώ ξεκίνησαν τη μύηση του, εδώ ξεκίνησαν τα βασανιστήρια του.
Οι πανύψηλες κολώνες του ναού έστεκαν δίπλα του αγέρωχα, ενώ τα κενά ανάμεσα τους γέμιζαν σιγά σιγά με φανατικούς, μαυροφορεμένους άνδρες. Απέναντί του, βρισκόταν η μοναδική φιγούρα που έτρεμε στη ζωή του. Τα πορφυρά ρούχα του, με τη μάσκα που σκέπαζε το πρόσωπό του, είχαν γραφτεί πολύ σκληρά στην καρδιά του Ενρίκου.
Τον πλησίασε με σταθερό βήμα και στάθηκε ακριβώς απέναντί του.
«Η απάντησή σου;»
Η φωνή του ήταν ήρεμη, γλυκιά και δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με τη φωνή που άκουγε όταν τον χτυπούσαν, τον μαστίγωναν και τον εξευτέλιζαν. «Έχεις μία ευκαιρία μόνο».
«Ο φόβος είναι ο θάνατος της επιλογής και η επιλογή του θανάτου. Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, γιατί στερεί το δικαίωμα της επιλογής. Ο φοβισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αλήθεια και όλη του τη ζωή θα την περάσει στα σκοτάδια. Όμως, ταυτόχρονα, ο φόβος είναι και επιλογή. Στη ζωή, μόνο οι αδύναμοι γίνονται έρμαια των φόβων τους και διαλέγουν να τους ακολουθήσουν. Και εγώ δεν είμαι αδύναμος» είπε την τελευταία φράση χωρίς να την πιστεύει ολοκληρωτικά.
«Μπράβο, συγχαρητήρια. Έμαθες την πρώτη αρχή του Τάγματος. Όμως, πρέπει να σε ξαναστείλω στα μπουντρούμια γιατί δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Έχεις πολύ δρόμο μέχρι αυτά τα μάτια να αντικρύσουν την αλήθεια!»
Οι αλυσίδες τον πόνεσαν, όμως οι λέξεις ήταν αβάσταχτες. Το σκοτάδι τον περίμενε για μια ακόμη μέρα.
