Βγήκαν αλαφιασμένοι στους δρόμους του Λονδίνου. Ακολούθησαν ένα μικρό στενό το οποίο τους οδήγησε σε έναν κεντρικό δρόμο, πλημμυρισμένο από κόσμο. Μπλέχτηκαν ανάμεσα στους πολίτες που είχαν βγει για να απολαύσουν τα ψώνια τους, αλλά και σε αυτούς που έτρεχαν προς μία από τις πάμπολλες παμπ της πόλης μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά. Αν και είχαν αρκετά χρόνια να βρεθούν περιτριγυρισμένοι από τόσους ανθρώπους, ο συνωστισμός βόηθησε στη διαφυγή τους. Πλέον οι φρουροί τους είχαν χάσει εντελώς, ακόμα κι αν δεν είχαν σταματήσει ούτε ένα λεπτό να τους αναζητούν.
«Από εδώ» αποκρίθηκε η Μαρί- Ανν και ο Άλεξ την ακολούθησε μέχρι το τέρμα του δρόμου. Μπροστά τους απλωνόταν μία στρογγυλή πλατεία- και αυτή γεμάτη από Λονδρέζους και τουρίστες- την οποία αγκάλιαζε ένα πλούσιο σε δέντρα πάρκο. «Στη Γαλλία είχαμε πολλά πάρκα και δάση» αποκρίθηκε με γεμάτο χαμόγελο η κοπέλα. «Πίστευα πως πραγματικά δε θα ξαναέβλεπα ένα αντίστοιχο».
«Εμείς στην Ελλάδα δε φημιζόμαστε για τα πάρκα μας είναι η αλήθεια».
«Όχι, αλλά έχετε παραλίες, ήλιο και ιστορία!»
«Μη μου μιλάς για ιστορία! Τη σιχαίνομαι!»
Ο Άλεξ γέλασε με την ψυχή του καθώς ξάπλωσε στο γρασίδι δίπλα στη Μαρί- Ανν. Για λίγο έμειναν σιωπηλοί, αναλογιζόμενοι πως είχαν την πρώτη φυσιολογική για την ηλικία τους συζήτηση, εδώ και καιρό. Η Μαρί- Ανν έβγαλε τα παπούτσια της απλώνοντας τα πόδια της όσο πιο πολύ μπορούσε, σα να απελευθερωνόταν από τα σκοινιά που την κρατούσαν δέσμια.
«Τι νομίζεις πως είμαστε τελικά;» ρώτησε. «Και τους δυο μας, μας αποκαλούν Μοναδικότητες Τύπου 1. Τι να σημαίνει αυτό;»
«Ποιος ξέρει» απάντησε άνευρα ο Άλεξ. «Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το μέρος δεν είναι ψυχιατρική κλινική. Για την ακρίβεια δεν είναι μόνο ψυχιατρική κλινική. Μαρί- Ανν, εσύ το ελέγχεις; Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να χρησιμοποιήσω την τηλεπάθειά μου και ένιωσα τόσο ελεύθερος. Τόσο ζωντανός».
«Γιατί αυτό είσαι πραγματικά. Δεν είσαι πειραματόζωο, ούτε εγώ είμαι. Και όχι δεν μπορώ να το ελέγξω πάντα. Όταν ήρθες μπροστά μου εκείνη τη μέρα, έγινε σχεδόν αυτόματα, όπως και τις περισσότερες φορές στο παρελθόν. Αλλά νομίζω πως ξέρω τον τρόπο να το δαμάσω».
«Πως;» ρώτησε φοβισμένος και γεμάτος περιέργεια.
«Κοίτα. Είμαστε διαφορετικοί, αυτό είναι σίγουρο. Δες εκείνο το ζευγάρι εκεί πέρα. Το μόνο που τους νοιάζουν είναι οι βαθμοί, οι εξετάσεις και οι έρωτες. Όμως, εγώ κι εσύ είμαστε κάτι άλλο. Συγκεντρώσου λοιπόν. Εστίασε στο μυαλό της κοπέλας και σκέψου για αυτήν. Αφέσου και λειτούργησε μόνο με την καρδιά και το μυαλό σου. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία».
Το έκανε και με μιας ήταν μέσα στο μυαλό της ξανθιάς ψηλής κοπέλας που έστεκε απέναντί του στα εκατό μέτρα. Μπορούσε να νιώσει τις ανησυχίες της, να δει το παρελθόν της και να μάθει τα πιο κρυφά της μυστικά. Σταμάτησε αμέσως. «Υπέροχο! Εννοώ, είναι λίγο ανατριχιαστικό , να λέμε την αλήθεια».
«Και αυτό δεν είναι τίποτα. Είδες στις εξάρσεις σου τι μπορείς να κάνεις. Φαντάσου μόνο να μπορούσες να το ελέγχεις κάθε στιγμή. Αυτοί οι καριόληδες δε θα μας έπιαναν ποτέ».
Είχε εντυπωσιαστεί από την Μαρί- Ανν. Ήταν πανέμορφη, δυναμική και έβριζε περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί κάποιος, αλλά ήταν αληθινή και του έμοιαζε. Όταν την είχε πρωτοαντικρίσει ένιωσε πως βρήκε κάποιον σαν αυτόν. Τελικά ίσως να άνηκε κάπου.
«Και τώρα τι κάνουμε;»
Δεν του απάντησε. Απολάμβανε την ελευθερία της και έμοιαζε να μην τη νοιάζει τίποτε άλλο αυτή τη στιγμή. Τότε, θυμήθηκε μία φράση που επαναλάμβανε συνεχώς η μητέρα του.
“Μόνο όταν δεν έχεις κάτι να χάσεις, τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος.”
Ίσως να κατάλαβε επιτέλους τη σημασία αυτής της φράσης.
