Επίσημα, το κτήριο του παλιού σιδηροδρόμου ονομαζόταν Οικισμός Προσφύγων Νούμερο 14, αλλά οι ένοικοί του το αποκαλούσαν «Παράδεισο». Η αλήθεια είναι πως το μέρος είχε μικρή σχέση με το πώς φανταζόταν ο Άλεξ την έννοια παράδεισο, όμως είχε δύο πλεονεκτήματα τεράστιας σημασίας για τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που κατοικούσαν σε αυτό. Ζέστη και φαγητό.
Οι πρόσφυγες του Παραδείσου ήρθαν στην Αγγλία από πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου. Οικογένειες με παιδιά, νέοι άνδρες και γυναίκες, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άτομα, αποτελούσαν ένα πολυπολιτισμικό σύνολο το οποίο, αν και έμοιαζε ανομοιόμορφο, ήταν πολύ ενωμένο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανθρώπινη δύναμη από τη συμπόνια σε καταστάσεις εξαθλίωσης. Οι ακραίες καταστάσεις είναι αυτές που ελευθερώνουν την πραγματική φύση του ανθρώπου. Και αυτό το έμαθαν με τον χειρότερο τρόπο οι δύο νεαροί που απέδρασαν από το Άνταμς Χάουζ.
Αποφάσισαν να μείνουν στον Παράδεισο μετά από τις παροτρύνσεις των περισσοτέρων ενοίκων του. Τους δόθηκαν δύο κρεβάτια, το ένα δίπλα στο άλλο, τα οποία άνηκαν σε ένα ζευγάρι που είχε πλέον εγκαταλείψει τον οικισμό. Στις πρώτες ημέρες παραμονής τους κατάλαβαν την σκληρότητα της καθημερινότητας. Αν και η βοήθεια από τους ντόπιους ήταν μεγάλη- οι κάτοικοι της γύρω περιοχής συνεχώς προμήθευαν τον καταυλισμό με τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα- υπήρχαν ακόμα πολλές ελλείψεις και ακόμα περισσότερες ασθένειες. Αυτό που δεν άντεχε η Μαρί- Ανν είναι να βλέπει μικρά παιδιά να υποφέρουν, κάτι που γινόταν πολύ χειρότερο όταν ξυπνούσαν οι δυνάμεις της. Με τη σκέψη της μπορούσε να νιώσει τον πόνο και την απόγνωση τους, αλλά να δει και πιο πίσω, στο πονεμένο ταξίδι τους μέχρι τη Μ. Βρετανία.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούσε η περίπτωση του μικρού Σαούλ, του παιδιού που τους οδήγησε στον Παράδεισο. Αν και άκουγε και πρόσεχε τα πάντα, δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει. Οι γιατροί υποστήριζαν πως οφείλεται σε μετατραυματικό στρες από τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Ο Άλεξ και η Μαρί- Ανν το επιβεβαίωσαν όταν ένα βράδυ τους επέτρεψε να διαβάσουν τη σκέψη του. Είδαν μία βάρκα και μία γυναίκα, η οποία λογικά ήταν μητέρα του μικρού Σαούλ. Το σκηνικό άλλαξε όταν μία βόμβα προσγειώθηκε λίγα μετρά μακριά από τους πρόσφυγες. Ένιωθαν την ψυχολογική πίεση και τα έντονα συναισθήματα που έπνιξαν τον Σαούλ και τελικά απομακρύνθηκαν βίαια από μυαλό του καθώς ο μικρός λιποθύμησε. Η μητέρα του σκοτώθηκε στην έκρηξη και ποιος ξέρει πως κατάφερε να φτάσει στην Αγγλία το κακόμοιρο παιδί.
Οι δύο νεαροί περνούσαν καλά στον Παράδεισο. Μπορεί να μην αποτελούσε το σπίτι που ονειρεύονταν όταν δραπέτευαν από το Άνταμς Χάουζ, αλλά εδώ κανείς δεν τους εκμεταλλεύονταν. Οι δύο τους ήρθαν ακόμα πιο κοντά και οι συνομήλικοι τους τους θεωρούσαν ήδη ζευγαράκι. Όμως, δεν είχαν πει σε κανέναν για το Άνταμς Χάουζ και όσο και να σκέφτονταν το μέλλον, αυτό δε θα τους έβρισκε εδώ. Οι απαντήσεις για τη ζωή τους, για τη φύση των ικανοτήτων τους βρίσκονταν σε αυτό το παγερό κτίριο, που στον έξω κόσμο έμοιαζε με σχολείο ατόμων με ειδικές ανάγκες, αλλά στην πραγματικότητα έκρυβε πολλά και σκοτεινά μυστικά.
Έτσι αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω. Να ψάξουν και να μάθουν. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής τους.
