Πάνω από ένα χρόνο τώρα, ο Μπρους Γουέιν βυθίζεται στο σκοτάδι της Γκόθαμ ως ο Μπάτμαν (Ρόμπερτ Πάτινσον) που σπέρνει τον φόβο στις καρδιές των εγκληματιών. Με μόνους συμμάχους τον Άλφρεντ (Άντι Σέρκις) και τον Τζέιμς Γκόρντον (Τζέφρι Ράιτ), ο μοναχικός τιμωρός δίνει σάρκα και οστά στην εκδίκηση για χάρη των συμπολιτών του. Όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος στοχεύσει στην ελίτ της πόλης, ένα μονοπάτι από γρίφους οδηγεί την έρευνα του Μεγαλύτερου Ντετέκτιβ του Κόσμου στον υπόκοσμο, όπου θα συναντήσει χαρακτήρες όπως η Σελίνα Κάιλ/Κατγούμαν (Ζόι Κράβιτς), ο Όσβαλντ Κόμπλποτ/Πιγκουίνος (Κόλιν Φάρελ), ο Κάρμαϊν Φαλκόνε (Τζον Τορτούρο) και ο Έντουαρντ Νάστον/Γρίφος(Πολ Ντέινο). Όσο η κλίμακα του νοσηρού σχεδίου ξεδιπλώνεται, ο Μπάτμαν πρέπει να συνάψει καινούριες συμμαχίες, να αποκαλύψει τον ένοχο και να αποδώσει δικαιοσύνη για την κατάχρηση εξουσίας και τη διαφθορά που έχουν καταστρέψει την Γκόθαμ Σίτι.
Άλλος ένας Μπάτμαν, άλλη μια ταινία με πρωταγωνιστή τον εμβληματικό ήρωα που μας έχει χαρίσει μερικές από τις κορυφαίες στιγμές στον υπερηρωικό κινηματογράφο. Το “The Batman” του Ματ Ριβς («Cloverfield», «Άσε το Κακό να Μπει», «Ο Πλανήτης των Πιθήκων» κ.α.), ήρθε να δώσει μια νέα πνοή στον χαρακτήρα και να τιμήσει το ένδοξο παρελθόν του στη μεγάλη οθόνη. Με τον Ρόμπερτ Πάτινσον να φοράει τη στολή και ένα γεμάτο και ταλαντούχο καστ να τον πλαισιώνει, η ταινία επιχείρησε να παρουσιάσει ένα διαφορετικό μα γνώριμο Μπάτμαν και έναν Μπρους που υπήρχε πάντα εκεί, μα πολλές φορές αγνοούσαμε.
Από τις πρώτες σκηνές της ταινίας είναι φανερή η κατεύθυνση του Ριβς να δικαιολογήσει τον τίτλο που φέρει ο Μπάτμαν ως “Ο Μεγαλύτερος Ντετέκτιβ του Κόσμου”. Σε αντίθεση με τις πιο πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνιστή τον θρύλο της DC, το “The Batman” εστιάζει περισσότερο στο μυστήριο παρά στην ακατάπαυστη δράση. Η εξιχνίαση συνεχόμενων εγκλημάτων και η συσχέτιση τους με το απώτερο σχέδιο του Ρίντλερ και το παρελθόν της Γκόθαμ, φέρνουν τον Μπάτμαν στο προσκήνιο και τον Μπρους αντιμέτωπο με το σκοτάδι της πόλης. Ο Μπάτμαν του Πάτινσον είναι ένας ήρωας με ψεγάδια και κύριο σκοπό του την εκδίκηση. Δε ζει την πολυτελή ζωή και τη χλιδή που θα μπορούσε να του προσφέρει η περιουσία του, γιατί ακόμα τα τραύματά του είναι ανοιχτά και ο δρόμος του θολός. Ο συναισθηματικός φόρτος του ήρωα γίνεται η κινητήρια δύναμη της ιστορίας, καθώς ο νεαρός αυτός Μπρους καλείται να χαράξει το δικό του δρόμο ανάμεσα στις σκιές του παρελθόντος και του παρόντος.
Λάτρεψα την ερμηνεία του Πάτινσον σε όλους τους τομείς. Υποστήριξε άψογα τον πρώιμο Σκοτεινό Ιππότη και όλη η εξέλιξη του χαρακτήρα του έμοιασε πιστευτή, απολύτως φυσιολογική και καθαρτική. Η σχέση του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες της σειράς χτίζεται μαεστρικά και συντελεί στη δημιουργία μιας Γκόθαμ αντάξιας του βάρους της πλοκής. Η Κατγούμαν, ο Άλφρεντ και ο Γκόρντον, οι κύριοι σύμμαχοι του Μπάτμαν, έχουν ξεκάθαρη “φωνή” και σκοπό στην ιστορία, ενώ ο κινών τις μαριονέτες Ρίντλερ του καθηλωτικού Πολ Ντέινο, ήταν με μεγάλη διαφορά η καλύτερη επιλογή “μεγάλου κακού” για την ταινία και τον σκοπό της. Το δε φινάλε, εξυπηρέτησε στο μέγιστο βαθμό τη θεματική εξέλιξη του μυστηρίου και τον τελετουργικό εξαγνισμό του πρωταγωνιστή.
Στο τεχνικό κομμάτι, η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική και η φωτογραφία καθηλωτική, ενώ ηχητικά το soundtrack αποτέλεσε ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά του φιλμ. Ειλικρινά, δε θα μπορούσε να υπάρχει κομμάτι που να περιγράφει καλύτερα τον Μπάτμαν/Μπρους από το “Something in the way” των Nirvana, που σε αυτή την πιο επική και σκοτεινή εκδοχή του έντυνε νωχελικά τις σημαντικότερες σκηνές. Ένα από τα ελάχιστα αρνητικά που βρήκα στην ταινία ήταν η διάρκειά της. Παρόλο που η μυστηριώδης πλοκή θεωρητικά δικαιολογεί το τρίωρο, θεωρώ πως η ίδια ιστορία θα μπορούσε να ειπωθεί γρηγορότερα, χωρίς καμία υποψία “κοιλιάς” στη ροή των γεγονότων.
Όπως και να έχει η ταινία πέρασε ένα πολύ δύσκολο τεστ. Σε μια εποχή που η DC θέλει να ανακάμψει κινηματογραφικά, ο Μπάτμαν του Ριβς και του Πάτινσον έρχεται να θεμελιώσει το οικοδόμημα που ξεκίνησε ο Τζόκερ του Φίλιπς και του Φίνιξ πριν από μια τριετία. Κι αν τελικά πρώτος στόχος της DC είναι να αποβάλλει το στίγμα του αποτυχημένου κινηματογραφικού σύμπαντος και της σύγκρισης με το αντίπαλο δέος, ταινίες σαν το “The Batman” είναι θεωρώ ο σωστός δρόμος.
Βαθμολογία
4,5/5
