Η αλήθεια είναι πως άργησα αρκετά να γράψω για τη φετινή σεζόν των Vikings, γιατί η στρατιωτική θητεία δε βοηθάει στο να μείνεις πιστός στις εβδομαδιαίες προβολές των αγαπημένων σου σειρών. Κάλιο αργά παρά ποτέ όμως, έτσι, σε αυτό το άρθρο θα σας σχολιάσω το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου μισού της πέμπτης σεζόν της σειράς, το οποίο νομίζω πως αντικατοπτρίζει και τη γενικότερη πορεία του show φέτος.
Το mid season finale του Vikings έδειξε επιτέλους τον μεγάλο εμφύλιο των υιών του Ράγνκαρ, καθώς και την προσπάθεια του Άιβαρ να εκδικηθεί το φόνο της μητέρας του σκοτώνοντας την Λαγκέρθα. Οι παραγωγοί μας έδωσαν μια διαφορετική παρουσίαση της μεγάλης σύγκρουσης, η οποία και θύμιζε πολύ την τεχνική του Christopher Nolan, με τις συνεχείς εναλλαγές χρονικών σημείων να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου. Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά δε νομίζω πως εκτελέστηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Ο Nolan έχει φτιάξει τη δική του σχολή, ακριβώς γιατί ξέρει που να εστιάσει την προσοχή του θεατή κατά το μπλέξιμο του χωροχρόνου και γνωρίζει, εξίσου, πότε ακριβώς να σε κάνει να χάνεσαι και να απορείς. Το δέκατο επεισόδιο του πέμπτου κύκλου των Vikings προσπάθησε να κάνει κάτι παρόμοιο, χωρίς όμως το ίδιο αποτέλεσμα και αρκέστηκε σε σκηνές επίκλησης συναισθήματος βασισμένες κυρίως στους θανάτους κεντρικών -ή και δευτερευόντων- ηρώων. Χαρακτηριστικά είναι το παραδείγματα των ξαφνικών και αδικαιολόγητων θανάτων της Άστριντ και του Χάλφνταν.
Επίσης, πιστεύω πως απέτυχε να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στου γιους του Ράγκναρ, οι οποίοι, θεωρητικά, αποτελούν τη συνέχεια της κληρονομιάς του θρυλικού ήρωα στη σειρά. Δυστυχώς, όμως, μοιάζουν αρκετά μονοδιάστατοι και χωρίς τη μαγεία του πατέρα τους. Ο Άιβαρ, πέρα από την εξαιρετική στρατηγική του δεινότητα (η οποία πήγε περίπατο στο φινάλε βέβαια), παραμένει στάσιμος και, παρόλο που είναι ενδιαφέρον χαρακτήρας δε φαίνεται να εξελίσσεται περαιτέρω. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπγιορν, ενώ ο Βίτσερκ είναι σχεδόν αδιάφορος. Εν αντιθέσει, ο Ούμπε είχε τις στιγμές του φέτος, όμως η σειρά δεν του έδωσε το χρόνο που έπρεπε.
Τέλος, θεωρώ πως η φετινή σεζόν φέρθηκε πολύ άδικα στο χαρακτήρα της Λαγκέρθα. Μπορεί να ήθελαν να την παρουσιάσουν ευάλωτη και τρωτή, όμως οι συνεχείς προδοσίες προς το πρόσωπό της έχουν καταλήξει επαναλαμβανόμενες και κουραστικές, ενώ ο «έρωτας» με τον Χέμουντ φάνηκε εξαναγκασμένος. Ο ιερέας ήρθε στη σειρά ως αντικαταστάτης του Άθελσταν στο ρόλο του χριστιανού ιερέα που μπλέκει στις υποθέσεις των Βίκινγκς και σε γενικές γραμμές ήταν μια αρκετά καλή προσθήκη. Όμως και εδώ ο εξαναγκασμένος, ως εξ ουρανού έρωτας με τη Λαγκέρθα στο φινάλε, μειώνει σε ποιότητα τα storylines και των δύο χαρακτήρων.
Βέβαια, τόσο το τελευταίο επεισόδιο όσο και η σεζόν γενικότερα είχε και τα θετικά της. Το κομμάτι της ιστορίας που αφορά τον Φλόκι, μπορεί να μην επηρεάζει άμεσα τους πολέμους του βορρά, είναι όμως καλογραμμένο, με μη μονοδιάστατους χαρακτήρες και εισάγει μία νέα φιλοσοφία και μία διαφορετική οπτική γωνία για τον χαρακτήρα. Πέρα από τον Φλόκι, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εξελίξεις στο στρατόπεδο των Βρετανών. Ο Άλφρεντ είναι ιστορικά ο μεγαλύτερος βρετανός ηγέτης που θα δούμε στη σειρά και για κάποιο λόγο διατηρώ μεγάλες ελπίδες για την εξέλιξη του ρόλου.
Το δεύτερο μισό της πέμπτης σεζόν πρέπει να αλλάξει αρκετά πράγματα για να πλησιάσει το επίπεδο των προηγούμενων σεζόν. Η επιστροφή του Ρόλο στη σειρά ίσως μας θυμίσει ξανά τη μαγεία του παρελθόντος, όμως οι γιοι του Ράγκναρ είναι αυτοί που πρέπει να πρωταγωνιστήσουν και να τιμήσουν την κληρονομιά του πατέρα τους. Τα κομμάτια του παζλ είναι εκεί.
Just do it Vikings!
