Το συγκεκριμένο αφιέρωμα στο τρίτο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν του Game of Thrones έρχεται αρκετά αργά και λίγο πριν βγει το επόμενο. Λόγω εορτών, επιστροφής στη δουλειά και συνεχών ταξιδιών, δεν μπόρεσα να γράψω και να ανεβάσω έγκαιρα το review του επεισοδίου. Καθώς πλέον το έχετε δει όλοι, το έχετε σχολιάσετε και έχετε τσακωθεί για αυτό (ω ναι, στο internet είμαστε!), σήμερα θα κάνουμε κάτι διαφορετικό. Αντί να έχουμε μία ανασκόπηση όπως τις άλλες φορές, αποφάσισα να σχολιάσω τα σημαντικότερα επιχειρήματα κατά της μάχης του Winterfell, τα οποία διαβάζω όλες αυτές τις μέρες στο internet και είναι άξια ανάλυσης, μικρής ή μεγάλης. Πάμε λοιπόν να αναλύσουμε τη μάχη του Winterfell…!
Το σκοτάδι του επεισοδίου
Το συγκεκριμένο σχόλιο είναι ίσως και το πιο συχνό αυτή την εβδομάδα. Σίγουρα, οι σκηνές πολέμου τη νύχτα είναι δύσκολο να αναδειχθούν όπως οι αντίστοιχες υπό το φως του ηλίου (ή του CGI ηλίου), αλλά και πάλι αυτή η αγριότητα της νύχτας είχε κάτι που με κέρδισε σε αρκετά σημεία. Στο επεισόδιο ένιωσα πως πραγματικά αυτή είναι μία μάχη στην οποία διακυβεύεται η ζωή όλων πολεμιστών που συμμετείχαν σε αυτή, η σκηνοθεσία έβαζε το θεατή μέσα στη σύρραξη με τους νεκρούς (ειδικά λίγο πριν αυτοί διαπεράσουν τα τείχη) και συνολικά δημιουργούσε μία άγρια ατμόσφαιρα, ταιριαστή σε μία μεσαιωνική fantasy μάχη. Αλλά ναι, καταλαβαίνω αυτούς που ήθελαν περισσότερο φως, καθώς σε αρκετές στιγμές το επεισόδιο έμοιαζε αρκετά σκοτεινό, χωρίς κανένα λόγο.
Η Απαράδεκτη η στρατηγική των ζωντανών
Ναι με πολλά θαυμαστικά, αλλά όσο και να κράζουμε για αυτό δικαιολογείται σύμφωνα με τη φύση των διαφορετικών στρατών που υπερασπίζονταν το Winterfell. Οι Dothraki, κακά τα ψέματα, γνωρίζουν μόνο ένα στυλ μάχης. Να ιππεύουν και να επιτίθενται στα ίσια εναντίον των εχθρών τους και αυτό έπραξαν, ειδικά μετά την ελπίδα που έδωσε η φωτιά της Mellisandre. Επίσης, είδαμε τη διαφορά που έκαναν στη μάχη ένας άριστα εκπαιδευμένος στρατός όπως οι Unsullied, οι οποίοι και ήταν ο μοναδικός λόγος που το κάστρο δεν έπεσε νωρίτερα. Τέλος, η γενικότερη στρατηγική ανυπαρξία δικαιολογείται από τους ηγέτες που έπαιρναν τις αποφάσεις. Κανείς από τους εναπομείναντες ζωντανούς δεν είχε εμπειρία από μεγάλες μάχες εκτός ίσως του Jon Snow και του Jamie Lannister, που πλέον εκτελούσε εντολές. Ένας μεγάλος στρατηγός όπως ο Tywin Lannister θα μπορούσε σίγουρα να αλλάξει κατά πολύ τη ροή της μάχης.
Η ανυπαρξία του Jon και της Daenerys
Αν και η ανυπαρξία είναι βαριά λέξη, σίγουρα οι δύο βασιλιάδες δεν αποτέλεσαν τόσο κομβικά σημεία της μάχης όπως περιμέναμε. Ο Jon, ο πιο έμπειρος ίσως πολεμιστής των ζωντανών εναντίον των White Walkers, δεν πολέμησε στα ίσια ούτε έναν νεκρό, ενώ η Danny και οι δράκοι της δεν έκαναν τη διαφορά όπως ήταν αναμενόμενο. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως ο Night King ήταν πέντε επίπεδα ανώτερος από το ζευγάρι του Westeros τόσο σε στρατηγικό όσο και σε καθαρά πολεμικό επίπεδο.
Οι ελάχιστοι θάνατοι
Πραγματικά ούτε ένας μεγάλος χαρακτήρας- διεκδικητής του θρόνου δε χάθηκε στην κομβική μάχη ενάντια στον στρατό των νεκρών και αυτό έγινε για να κορυφωθεί η αγωνία στα τελευταία επεισόδια. Η λογική λέει πως σίγουρα κάποιοι δε θα έπρεπε να επιβιώσουν (βλ. Jamie, Sam), αλλά αυτό έγινε για καθαρά σεναριακούς λόγους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά πως η σειρά λέγεται Game of Thrones και μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στο παιχνίδι του θρόνου, παρά στον πόλεμο ενάντια στους White Walkers, από τον πρώτο κύκλο κιόλας.
Το φινάλε
Οκ, το φινάλε ήταν ένα κλασσικό φινάλε επεισοδίου Game of Thrones που είχε ως στόχο να προκαλέσει έκπληξη και να είναι απρόσμενο. Σίγουρα το κατάφερε αυτό, αλλά υπάρχει μία μεγάλη απορία ως της την εκτέλεση. Η Arya πέρασε μέσα από όλο το στράτευμα για να σκοτώσει σχεδόν ανενόχλητη τον Night King και να δώσει τέλος στον στρατό των νεκρών, κάτι πραγματικά εκπληκτικό αλλά και παράλογο ίσως. Όσο δυνατή και εκπαιδευμένη να είναι η μικρή, σε κανένα σημείο της σειράς δεν έχει δείξει πως μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Επίσης, εδώ παρατηρώ και ένα σεναριακό σφάλμα. Ο πόλεμος εναντίον των νεκρών ήταν το κομμάτι της ιστορίας που άνηκε στον Jon Snow, ενώ η εκδίκηση για τα δεινά των Stark ήταν η αποστολή της Arya. Θα προτιμούσα το τελευταίο πλήγμα στον Night King να το έδινε ο Jon, καθώς έτσι θα έκλεινε ένας κύκλος του στη σειρά, ενώ η Arya θα είχε ακόμα την ευκαιρία της να λάμψει εναντίον της Cersei.
Γενικότερα
Το «The Long Night», το τρίτο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν της μεγαλύτερης σειράς στον κόσμο, ήταν ένα πολύ καλό ίσως αριστουργηματικό σε κάποια σημεία επεισόδιο. Τα ατοπήματα στη μάχη δικαιολογούνται εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων από τις αδυναμίες των χαρακτήρων που συμμετείχαν σε αυτή. Μπορεί η μάχη να μην πλησίαζε το «Helm’s Deep» του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» (και πως θα μπορούσε άλλωστε), αλλά είναι πολύ δύσκολο να δούμε ένα τέτοιο γεμάτο επεισόδιο στο μέλλον σε τηλεοπτική σειρά. Το Game of Thrones τελειώνει, ας το απολαύσουμε γιατί θα μας λείψει!
