Η αλήθεια είναι πως αυτό το άρθρο έρχεται αρκετά αργά. Λίγο η έλλειψη χρόνου, λίγο η τάση μου να βλέπω αρκετά επεισόδια μαζί πριν γράψω για αυτά, τελικά άργησα να τελειώσω τη φετινή σεζόν, μία σεζόν εξαιρετική για τα δεδομένα της σειράς. Οι Legends of Tomorrow ανέβηκαν επίπεδο φέτος, η σεζόν ήταν αρκετά καλύτερη από την πρώτη και το κυριότερο, τα επεισόδια ήταν απολαυστικά, ένα προς ένα.
Μια σειρά σαν τους Legends of Tomorrow, είναι αρκετά ασόβαρη ή γελοία για κάποιους. Όμως, σαν του Guardians of The Galaxy της Marvel(καμία σύγκριση μεταξύ της ταινίας του MCU και της σειράς του CW- έχουν όμως το ίδιο concept), τέτοια έργα οφείλουν κυρίως να είναι διασκεδαστικά. Στη βάση της, η σειρά αποτελείται από κομπάρσους των δύο μεγάλων υπερηρωικών σειρών του καναλιού, που ταξιδεύουν σε ένα timeship, που μοιάζει με το Millennium Falcon του Han Solo από το Star Wars και προσπαθούν να διατηρήσουν την ηρεμία στο χρονικό συνεχές. Επιπλέον, φέτος οι εχθροί τους αποτελούσαν μία ομάδα ηττημένων «κακών» από το Arrow και το Flash. Χαρακτήρες τους οποίους ήδη έχουμε δει να αποτυγχάνουν στα δικά τους σόου, και οι οποίοι κυνηγούσαν τη Λόγχη του Πεπρωμένου, τη λόγχη με την οποία τρύπησαν το Χριστό πάνω στο Σταυρό και έχει την ικανότητα να αλλάξει την πραγματικότητα. Κι όμως, αυτό το ιδιαίτερο συνονθύλευμα ηρώων, εχθρών και ταξιδιών στο χρόνο δούλεψε εξαιρετικά, καθιστώντας τους Legends μία από τις υπερηρωικές σειρές που απόλαυσα περισσότερο αυτή τη χρονιά.
Αρχικά, το πιο δυνατό κομμάτι της σειράς για φέτος ήταν τα ταξίδια στο χρόνο, καθώς οι επιλογές των εποχών ήταν μία προς μία. Από τη φεουδαρχική Ιαπωνία του 17ου αιώνα, μέχρι το θρυλικό Κάμελοτ και τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, αλλά και την εμφάνιση σημαντικών μορφών για το σύγχρονο φανταστικό, όπως ο George Lucas και ο J.R.R. Tolkien, οι δημιουργοί παίρνουν άριστα από εμένα. Όλες αυτές οι εποχές, σε συνδυασμό με την ιστορία της Λόγχης και το συνεχές κυνηγητό των Θρύλων με τη Legion of Doom, έδωσαν χαρακτήρα στη σειρά και χαμόγελα στους θαυμαστές των superhero teams.
Και όταν μιλάμε για ομάδα, αξίζει να αναφερθούμε και στην εξέλιξη που δέχονται οι χαρακτήρες της στη διάρκεια μιας σεζόν. Η Σάρα φέτος έγινε η αρχηγός της ομάδας, ενώ τα κλασικά μέλη των Legends, όπως ο Ρόρυ, ο Ρέι και το δίδυμο Firestorm, είχαν το χρόνο τους και τη σημασία τους στην ιστορία. Επίσης, οι νέοι χαρακτήρες που έγιναν μέλη της ομάδας, ο Νέιτ και η Αμάγια, ήταν ενδιαφέροντες και έδωσαν κάτι το διαφορετικό. Τελευταίο άφησα τον Ριπ Χάντερ, ο οποίος έμεινε αρκετά μακριά από την ομάδα στη φετινή σεζόν, για διάφορους λόγους και άλλο αυτό έδωσε μια νέα δυναμική στην πλοκή. Γενικότερα, το Legends of Tomorrow φέτος κατάφερε, παρ’ όλη τη χαοτική πλοκή, να δώσει χρόνο στους πρωταγωνιστές του, να ενώσει την ομάδα, δίνοντας και ένα εξαιρετικό φινάλε.
Η Legion of Doom, η ομάδα «υπερκακών» της φετινής χρονιάς, ήταν ανώτερη των προσδοκιών μου. Αποτελούμενη από τους Ίομπαρντ Θον (Reverse Flash), Μάλκολμ Μέρλιν (Dark Archer), Ντέμιεν Νταρκ (αρχηγό της HIVE) και τον Λέοναρντ Σναρτ (Captain Cold), στην αρχή της χρονιάς δε μου γέμιζε το μάτι. Ο σκοπός της ομάδας ήταν να βρουν τη Λόγχη του Πεπρωμένου, έτσι ώστε ο Θον να αλλάξει την πραγματικότητα και να «υπάρχει ξανά». Ο Θον αποτέλεσε τον αρχηγό της ομάδας, σε πολλές περιπτώσεις έδειξε την πραγματική δύναμη ενός Speedster, αλλά και τη μεγάλη αδυναμία ενός ανθρώπου που δε θα έπρεπε να υπάρχει κανονικά. Οι συγκρούσεις των μελών της Legion of Doom ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά φετινά σημεία, ενώ στο τέλος, ο Θον αποτέλεσε κάτι σαν το μεγάλο εχθρό της σεζόν. Ωραία εξέλιξη, η οποία κορυφώνεται στα δύο τελευταία επεισόδια.
Γενικότερα, το Legends of Tomorrow με εντυπωσίασε φέτος. Όχι επειδή έκανε κάτι τρομερό ή πρωτότυπο, αλλά γιατί ήταν όπως έπρεπε. Η σειρά δεν πήρε τον εαυτό της στα σοβαρά, ήταν ειλικρινής τόσο ως προς τον σκοπό της, όσο και ως προς το κοινό της και τελικά έδωσε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα για τους θαυμαστές του υπερηρωικού είδους.
