Βόργκαστ, έτος 2000 μ.Σ(μετά Συμμαχίας)
Ο ιδρώτας του άνδρα κυλούσε σαν ποτάμι. Το βήμα του ήταν βαρύ αλλά και σταθερό και τα μάτια του κοιτούσαν τον ορίζοντα πάνω από τα τείχη. Οι δύο φρουροί που τον οδηγούσαν στην κρεμάλα έκαναν στην άκρη το εξαγριωμένο πλήθος. Κανείς δεν ήθελε το θάνατο του Θόν. Ήταν αγαπητός όσο λίγοι στο Βόργκαστ, ο γιος του Βάρδου, ο γιος μου. Με τις ιστορίες μας προσπαθούσαμε να ταξιδέψουμε τους μικρούς σε εποχές ξεχασμένες. Σε εποχές ειρήνης. Σε εποχές που οι μάγοι σπούδαζαν σε ακαδήμιες, τα ξωτικά περπατούσαν ακόμα στον κόσμο και ο Βασιλιάς Ρόμπερτ ο Πρώτος είχε ενώσει όλη τη Νενάτ. Σε όμορφες εποχές. Όμως ο κόσμος αυτός δεν έχει καμία σχέση με την ομορφιά του παρελθόντος. Τώρα οι άρχοντες σε κρεμάνε γιατί παλεύεις για το δίκιο, γιατί δε θέλεις το θάνατο ενός νεογνού σύμφωνα με μία ηλίθια προφητεία ενός ψευτομάντη. Αυτή είναι η εποχή των δούλων, η εποχή που ζείς για να περνάει καλά ο άρχοντας σου.
Ο Θόν είχε ανέβει τη σκάλα της μεγάλης κεντρικής κρεμάλας που δέσποζε δίπλα στις δύο μικρότερες αδερφές της. Μόνο από εκεί ψηλά φάνηκε καθαρά το πρόσωπό του. Αίμα κυλούσε από το κεφάλι του και σε συνδυασμό με τον ιδρώτα, τα μακριά μαύρα μαλλιά του είχαν κολλήσει δίπλα από τα ανοιχτά γαλαζoπράσινα μάτια του. Τον είχαν μαστιγώσει, τον είχα αφήσει νηστικό και τον ξυλοκοπούσαν για τρεις συνεχόμενες μέρες απλά και μόνο επειδή προστάτεψε ένα μωρό που θεωρούσαν όλοι δαιμονισμένο. Ο καθένας έχει δικαίωμα στη ζωή, ειδικά οι αθώοι που άλλοι αποφασίζουν το θάνατό τους. Αυτή ήταν η φιλοσοφία της ζωής του και θα την τηρούσε, πάντα, ακόμα κι αν έχανε τη δική του για αυτό.
Το παράξενο με το Θόν ήταν ένα. Ενώ είχε περάσει τα χειρότερα τις τελευταίες μέρες και ανέβηκε τα τελευταία σκαλιά της ζωής του τα μάτια του δεν είχαν φόβο. Παρόλο το αίμα που έσταζε μέσα σε αυτά μπερδεύοντας το κόκκινο με το γαλάζιο οι οφθαλμοί του παρέμεναν ανοιχτοί. Προσηλωμένοι στον στόχο τους. Απέναντί του βρισκόταν ο λόρδος του Βόργκαστ, ο άνθρωπος που τον είχε καταδικάσει σε θάνατο. Τον κοιτούσε ευθεία δίχως δισταγμό, ίσος προς ίσο, πριν ο λόρδος του απευθύνει το λόγο.
«Έχεις να πεις κάτι πρίν πεθάνεις προδότη;»
«Προδότης; Προδότης είναι κάποιος που προστατεύει τους αδυνάτους; Κάποιος που μάχεται για το καλό των ανθρώπων και όχι για τον εαυτό του; Αν είναι έτσι μου αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός. Όπως και σε πολλούς άλλους.»
Κραυγές μάχης και μια ιαχή πολέμου από τη σάλπιγγα του παλατιού τάραξαν τον κόσμο. Όλοι κοίταξαν ψηλά λες και ήταν σημάδι από τους Θεούς…Τότε τους είδαν. Οι μαύρες κουκούλες γέμισαν τις στέγες και τα κεραμίδια. Φωτιά είχαν αρπάξει τα τείχη και ο στρατώνας.
Τοξότες σημάδευαν όλη την πλατεία.
«Τελευταία ευχή;» ρώτησε ειρωνικά τον λόρδο ο Θόν καθώς δύο βέλη τινάχτηκαν πάνω στα σώματα των φρουρών του. Ταυτόχρονα νεκροί κείτονταν και η προσωπική φρουρά της αρχοντικής οικογένειας. Χάος επικράτησε στο κάστρο καθώς πολίτες και μαυροφορεμένοι μάχονταν ενάντια των δυναστών. Ο Θόν άρπαξε το σκοινί της κρεμάλας και με ένα σάλτο βρέθηκε στην βασιλική εξέδρα. Τράβηξε το σπαθί ενός νεκρού φρουρού και το κάρφωσε στο στήθος του λόρδου. Έτσι, χωρίς καμία κουβέντα, χωρίς να του πεί τίποτα κοιτώντας τον απλά στα γεμάτα από τρόμο μάτια του. Στο νεκρό του κουφάρι ψιθύρισε που μόνο αυτός γνωρίζει και άφησε τη γυναίκα και τα παιδιά του να φύγουν ελεύθεροι. Έπειτα φώναξε με ακλόνητη φωνή:
«Όσοι θέλουν την ελευθερία τους δεν έχουν παρά να μας ακολουθήσουν. Είμαστε η Μαύρη Αντίσταση, και θέλουμε έναν ελεύθερο κόσμο. Γνωρίζω τους περισσότερους από εσάς, όπως και εσείς εμένα, και ξέρω επίσης πως δεν το περιμένατε αυτό. Ότι έγινε εδώ ήταν ένα αναγκαίο κακό. Τώρα είστε ελεύθεροι να αποφασίσετε. Θα μας ακολουθήσετε ή θα μείνετε εδώ; Το Τέλος θα έρθει σύντομα.»
«Και που να σε ακολουθήσουμε;» αναφώνησε μία έντρομη γυναίκα.
«Η λίμνη Τινέθιελ είναι ο προορισμός μου. Η γή των θρύλων. Από εκεί θα ξεκινήσουν όλα. Εκεί θα έρθει το Τέλος».
«Το Τέλος;»
«Το Τέλος αυτού και η Αυγή ενός νέου κόσμου!»
Ακολουθούσε ένα όραμα όπως μου εκμυστηρεύτηκε. Αρκετοί ήρθαμε με το μέρος του, οι περισσότεροι γιατί δεν θα άντεχαν πλέον τη δουλεία.Καθώς φτάναμε στην Τινέθιελ το μισοκαμμένο, στη δυτική του πλευρά, δάσος του Μπίβερεν είχε καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μας και ιδίως, στον Θόν. Ακολούθησα το γιο μου για να αντικρύσω μαζί του το πεπρωμένο του. Αυτή είναι η ιστορία του Θον του απελευθερωτή.
Μπράβο! Περιμένουμε τη συνέχεια.
Έρχεται, έρχεται…!
Ενδιαφέρον ελπίζω η ιστορία να μας επιφυλάσει πολλές εκπλήξεις ακόμα
Σε ευχαριστώ πολύ!