Η κλασσική ταινία της Disney από το 1994, ζωντανεύει ξανά, αυτή τη φορά σε μια CGI και live action εντυπωσιακή κινηματογραφική μίξη. Ο Βασιλιάς των Λιονταριών σε σκηνοθεσία του Jon Favreau, ταξιδεύει μέχρι την αφρικανική σαβάνα όπου ένας μελλοντικός βασιλιάς γεννιέται. Ο μικρός Simba είναι ο διάδοχος του πατέρα του, Mufasa. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι στο βασίλειο, όμως, με την έλευση του μικρού λιονταριού. Ο Scar, ο αδερφός του Mufasa -και μέχρι πρότινος διεκδικητής του θρόνου- έχει άλλα σχέδια. Η μάχη για τον θρόνο θα ποτιστεί με προδοσία, οδηγώντας την κατάσταση σε τραγωδία, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο Simba. Με την βοήθεια όμως των καινούργιων φίλων του, ο Simba θα μεγαλώσει και θα διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν και του στέρησαν. (πηγή: Odeon)
Πριν γράψω τη γνώμη για το Βασιλιά των Λιονταριών του 2019, πρέπει πρώτα να αναφέρω το πόσο πολύ αγαπούσα μικρός την αυθεντική ταινία κινούμενων σχεδίων του 1994, γιατί πραγματικά έχει σημασία. Ο Βασιλιάς των Λιονταριών ήταν με μεγάλη διαφορά η αγαπημένη ταινία της παιδικής μου ηλικίας και ο Simba, ο αγαπημένος ήρωας της. Μικρός είχα δει τόσες φορές τη συγκεκριμένη ταινία που πλέον πηγαίνοντας να παρακολουθήσω το φετινό remake ήξερα ακριβώς τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή. Γιατί, το remake κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Παίρνει σχεδόν σκηνή σκηνή την κλασική ταινία και τη φέρνει στη νέα εποχή με εντυπωσιακά φωτορεαλιστικά γραφικά. Όλα καλά θα πει κάποιος. Έχεις μια από τις σημαντικότερες και πιο αγαπημένες ταινίες στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων και τη φέρνεις στη νέα εποχή με την τρομερή τεχνολογία της Disney.
Ναι, αλλά όχι και τόσο.
Το remake του Βασιλιά των Λιονταριών δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι μια κακή ταινία. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Στηριζόμενη στην κλασική ταινία της Disney με ξεκάθαρες επιρροές από τον Hamlet του Shakespeare, φέρνει την ιστορία του Simba στη νέα εποχή με φαντασμαγορικό τρόπο. Τα εφέ είναι εκπληκτικά, ο Περήφανος Βράχος εντυπωσιακός, θυμίζοντας παράλληλα κανονική τοποθεσία της Αφρικής. Τα ζώα της ταινίας είναι και αυτά πανέμορφα, ρεαλιστικά και αυτά παραπέμπουν σε ζώα που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς άνετα σε ένα σαφάρι.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στη μουσική της ταινίας. Τα κλασικά τραγούδια του Βασιλιά των Λιονταριών είναι όλα μέσα σε αυτήν, ενώ ο τεράστιος Hans Zimmer έχει βάλει έξτρα πινελιές σε μερικά από αυτά για τα να ανανεώσει και για να «παίξει» και ο ίδιος λίγο με το μυθικό soundtrack που είχε γράψει πριν τόσα χρόνια. Γενικότερα, το soundtrack αυτό έχει χαραχθεί στη μνήμη μου από μικρό παιδί και οι στιγμές που έπαιζαν τα εκπληκτικά αυτά κομμάτια ήταν για εμένα οι πιο συγκινητικές κατά της διάρκεια της προβολής.
Ωστόσο, η ταινία χάνει σε ένα πολύ συγκεκριμένο (και πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου) κομμάτι σε σχέση με το κινούμενο σχέδιο στο οποίο βασίζεται. Στο συναίσθημα. Ο Βασιλιάς των Λιονταριών του 1994 είναι μία πολύ συναισθηματική ταινία. Η ιστορία της έχει να κάνει με την πτώση, τη φυγή, τις ενοχές, μα και έννοιες όπως το πεπρωμένο και εκπλήρωση του σκοπού της ζωής. Αν και όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στο remake, η ατμόσφαιρα και «μαγεία» της ταινίας του 94’ δεν είναι εκεί. Τα μάτια των χαρακτήρων θυμίζουν περισσότερα κανονικά ζώα, παρά τους ήρωες με τους οποίους μεγαλώσαμε, ενώ αν θέλω να είμαι πλήρως αντικειμενικός, κάθε σκηνή που υπάρχει στην ταινία δείχνει χειρότερη και χωρίς αύρα σε σχέση με το κλασικό κινούμενο σχέδιο. Το voice acting είναι καλό αλλά άνευρο, παίζοντας και αυτό το ρόλο του στη γενικότερη έλλειψη ταυτότητας της ταινίας. Σίγουρα, ένα παιδί του σήμερα μπορεί να εντυπωσιαστεί με το φιλμ και μακάρι να το κάνει γιατί αυτή η ιστορία μόνο καλά μπορεί να δώσει σε ένα παιδί. Δυστυχώς, όμως, για εμένα που μεγάλωσα με το θρυλικό animation του 1994, συνεχώς κάτι έμοιαζε να λείπει.
Γενικά
Το remake του Βασιλιά των Λιονταριών πατάει ακριβώς πάνω στην ταινία κινουμένων σχεδίων του 1994, ωστόσο δεν καταφέρνει να μεταφέρει την ψυχή της στη νέα εποχή. Σίγουρα, όμως, παραμένει μια αρκετά καλή ταινία για μικρούς και μεγάλους και αξίζει την προβολή στον κινηματογράφο.
Γενική Βαθμολογία
7,8/10
